ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ «ΑΓ. ΟΛΓΑ» – ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΚΑΜΠΑΝΑΚΙ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Την 22/01 συνεκλήθη το Δημοτικό Συμβούλιο «κατεπειγόντως», προκειμένου να συζητήσει την αναστολή διενέργειας τακτικών χειρουργείων στο Νοσ/μείο «ΑΓ. ΟΛΓΑ» λόγω ελλείψεως αναισθησιολόγων ιατρών, η οποία προέκυψε από συνταξιοδοτήσεις των παλαιοτέρων, αλλά και της απροθυμίας διορισμού νέων.
Η συγκεκριμένη αιφνίδια και φυσικά δυσάρεστη για όλους και για τη πόλη μας αναστολή αυτής της λειτουργίας οφείλεται στο ανωτέρω αίτιο και σε κανένα απολύτως άλλο.
Δεν οφείλεται ούτε σε ελλείψεις λοιπού προσωπικού, ούτε στις τραπεζοκόμες, ούτε στα μπλοκάκια, ούτε στα ΣΔΙΤ, ούτε στην υποχρηματοδότηση, ούτε στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Όπως όμως ήταν αναμενόμενο το θέμα διογκώθηκε από την υπόλοιπη αντιπολίτευση, εξετράπη σκοπίμως ως προς τα υποτιθέμενα αίτια δυσλειτουργίας μαζί με τη συνήθη αοριστολογία, τον ατέρμονα μηρυκασμό και τον ξύλινο λόγο.
Δεδομένης της σοβαρότητας του ανακύψαντος προβλήματος υπήρξε ενημέρωση ότι θα υπάρξει διευθέτηση, έστω προσωρινή, μέσω μεταφοράς από άλλα Νοσ/μεία εντός των ημερών 3-4 αναισθησιολόγων, προκειμένου να επαναλειτουργήσουν τα τακτικά χειρουργεία.
Το γεγονός όμως αυτό, αλλά και άλλα παρόμοια που θα ανακύπτουν συνεχώς στη φθίνουσα πλέον πορεία του Συστήματος, αναδεικνύουν τον επί δεκαετίες σαθρό σχεδιασμό της Δημόσιας Υγείας που δομήθηκε από εμμονικούς και ιδεολογικά αγκυλωμένους, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει όλες τις προυποθέσεις για τέτοιο εργασιακό περιβάλλον, ώστε αυτό να δημιουργεί το «απόλυτο» αντικίνητρο για προσέλκυση νέων γιατρών επιστημόνων.
Και έτσι να το αναθεματίζουν μονίμως με το ξύλινο πανομοιότυπο κουραστικό λόγο οι κάθε είδους σχεδιαστές κρατικών, αλλά χρήστες ιδιωτικών συστημάτων υγείας ή και παιδείας.
Το πρόβλημα της αναστολής των χειρουργείων της Αγ. Όλγας που προέκυψε αιφνιδίως, παρ’ ότι φαίνεται πως με την παρέμβαση του υπουργείου βαίνει προς προσωρινή λύση, αποτέλεσε ένα ακόμη «προσεισμό» της διαφαινόμενης επιδείνωσης ή και κατάρρευσης του.
Εάν και όταν η Ελλάδα υιοθετήσει σύγχρονα πρότυπα επιτυχημένων κρατών μακριά από αναξιοκρατίες, ισοπεδώσεις, επετηρίδες και αγκυλώσεις, στοιχεία που αποτελούν δομικό DNA της Αριστεράς, τότε ίσως υπάρξει ελπίδα.
