Η επέτειος της δημοκρατικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα των Συνταγματαρχών πλησιάζει. Θυμάμαι την πόλη μας την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης. Μια ελπίδα, μια αόριστη προσδοκία, ο λαός στους δρόμους, φύγαμε επιτέλους από τον γύψο, ελευθερία, ελπίδα για μια ζωή χωρίς φόβο, αγώνας για μια καλύτερη Ελλάδα.
Θυμάμαι τις πρώτες εφημερίδες που δειλά-δειλά αγοράζαμε από το περίπτερο, τα νέα που ανάρπαστα γίνονταν για τις ραγδαίες εξελίξεις, τις συζητήσεις που άρχισαν να φυτρώνουν εδώ κι εκεί στο Γυμνάσιο στα Πευκάκια, το μοναδικό εξατάξιο της εποχής, στα φοιτητικά στέκια με τους ανυπότακτους φοιτητές της πόλης μας. Θυμάμαι τις πολύωρες ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις, τις έντονες αντιπαραθέσεις, την ζωντάνια απ’ άκρη σε άκρη σε όλη την πόλη.
Η Ν. Ιωνία που κόχλαζε κάτω από τη δικτατορία, βγήκε στο φως, ξυπνάει από τον λήθαργο, ανακατεύει συνειδήσεις, βιώνει το μάθημα της δημοκρατίας. Ο «Φοιτητικός σύλλογος», το «Στέκι των Νέων», οι θορυβώδεις μαζώξεις, οι νεολαίες, οι εφημερίδες που διστακτικά ακόμα κυκλοφορούσαν στο σχολειό μας, στις συνοικίες. Θυμάμαι τη τεράστια κινητοποίηση για την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, την αποχή που κάναμε στο Γυμνάσιό μας για να την γιορτάσουμε, τη λαοθάλασσα που πλημμύρισε το κέντρο της Αθήνας μ’ ένα αγωνιστικό μήνυμα, ποτέ πια δικτατορία, ποτέ πια φασισμός, ζήτω η δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία. Τότε οι καρδιές κτυπούσαν ασταμάτητα, δάκρυα χαράς και ελπίδας γέμιζαν τα μάτια και η φωνή δυνατή γέμιζε τους ουρανούς. Ένας λαός, ενωμένος, με πίστη σε ένα μέλλον όπου θα είναι κυρίαρχος του τόπου του.
Τα χρόνια πέρασαν, ο ενθουσιασμός σιγά-σιγά υποχώρησε, πολλοί προσαρμόστηκαν στη νέα πραγματικότητα, κάποιοι εξαργύρωσαν τις αντιστασιακές τους δάφνες, κάποιοι καπηλεύτηκαν αγώνες που δεν συμμετείχαν, κάποιοι όμως επέμεναν να μιλάνε, να επικοινωνούν, να ανταλλάσουν ιδέες, αυτοί οι αιώνιοι ρομαντικοί του κέντρου της Ν. Ιωνίας, της Καλογρέζας, της Σαφράμπολης και των άλλων συνοικιών. Η δημοκρατία ήταν πλέον παρούσα, κόμματα και κομματίδια είχαν ξεφυτρώσει και η ζωή πλέον κυλούσε την ανηφόρα, έναν δρόμο που βάθαινε στον ρεαλισμό, που τα φτωχά παιδιά του Πολυτεχνείου κοίταζαν πλέον να επιβιώσουν, άλλα με αξιοπρέπεια στην αφάνεια, άλλα κουστουμαρισμένα σε πολυτελή γραφεία, άλλα στους δρόμους να επιμένουν γιαυτό το όνειρο που ολοένα ξεμάκραινε.
Σπίτια κτίστηκαν, μαγαζιά πολλά άνοιξαν, η παλιά εργατούπολη, η τιμημένη Ν. Ιωνία, προσαρμοζόταν στην ευμάρεια. Οι συζητήσεις, οι πολιτικές αντιπαραθέσεις συνεχίζονταν με διαφορετικούς όμως ρυθμούς, με διαφορετικό περιεχόμενο. Το καλό αυτοκίνητο, το χρηματιστήριο, η κίβδηλη προσδοκία, ο τζόγος ενός πλουτισμού που ευκαιριακά πέρασε και έφυγε, αφήνοντας εξαπατημένους να κλαίνε στα αποκαΐδια μιας λαμπερής και πολυτελούς ζωής. Οικονομική κρίση, μνημόνια, δεκαετής κρίση, φτώχια, απολύσεις, μαγαζιά που κλείνουν, συνταξιούχοι που πεινάνε, η Ν. Ιωνία ακολουθεί το δράμα όλης της χώρας, την εξαφάνιση κάθε προσδοκίας τον τρόμο για ένα αύριο που ακόμα δεν είναι ορατό στο βάθος του τούνελ.
Εκλογές, κυβερνητικές αλλαγές, νέες πολιτικές δυνάμεις στο προσκήνιο, πρώτη φορά Αριστερά, οι νεοναζί παρελαύνουν, δέρνουν και δολοφονούν. Η πολιτική συζήτηση στην αγαπημένη μας Ν. Ιωνία πλέον χωλαίνει, τα μνημόνια διαδέχονται το ένα το άλλο κι ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει όπως μπορεί, που καιρός για αναζητήσεις και οράματα. Οι πορείες για το Πολυτεχνείου συνεχίζονται, αλλά η λάμψη έχει πια υποχωρήσει, η επικαιρότητα έχει κυριαρχήσει κι όμως αρκετοί επιμένουν έστω για να δηλώνουν ότι ακόμα ζούμε, ότι το Πολυτεχνείο ζει μέσα στις καρδιές μας, φουσκώνει με αέρα τα πνευμόνια μας, μας επαναφέρει στην ελπίδα που δεν χάθηκε.
Κυβερνητικές αλλαγές και προσαρμογή στην κανονικότητα, μαζί και σκληρή πολιτική σύγκρουση. Οι δημοκρατικοί πολίτες, δεξιοί και αριστεροί ψάχνονται, ποιος σοσιαλισμός, ποιος καπιταλισμός, ποια Ευρώπη, η Μακεδονία, οι πρόσφυγες, τα Ελληνοτουρκικά, νέα ερωτήματα, δύσκολες οι απαντήσεις. Οι πολίτες και πάλι διχάζονται, τσαλαβουτούν σε λιγοστές πληροφορίες, έλκονται από ακραίες απόψεις, ανακατεύουν τη σούπα με ιδεολογίες που καλλιεργούν και πάλι τον φασισμό. Τον βλέπουμε στην αντιμετώπιση του διπλανού μας, στην καλημέρα που έχει πια χαθεί, στον βούρκο μιας άρρωστης τηλεθέασης, στο bullying σε αδύναμους, στον προκλητικό πλούτο, στον ολοκληρωτισμό που σαν καρκίνωμα κατακτά μυαλά και καρδιές των συνανθρώπων μας.
Το Πολυτεχνείο όμως είναι ένα σύμβολο, δεν είναι μια ακόμα επέτειος, δεν είναι το αποχαύνωμα των τετριμμένων, είναι η δύναμη για ζωή με δημοκρατία και ελευθερία, η ανάγκη για εθνική συνεννόηση όλων των δημοκρατικών πολιτών απέναντι στον έρποντα φασισμό της εποχής μας. Γιατί πρέπει να βιώσουμε ένα καθημερινό Πολυτεχνείο, χωρίς ψευδαισθήσεις, αλλά με έναν δυναμικό και οραματικό ρεαλισμό, χωρίς τη βία που φέρνει βία, με αξίες που διαρκούν στον χρόνο καθαρές από τα στολίδια αυτών που παραπλανούν.
Σήμερα η πόλη μας, η Ν. Ιωνία σιγοκοιμάται, ο πολιτικός διάλογος έχει αποσυρθεί, οι προτάσεις για συναίνεση και συνεργασία λοιδορούνται, η αντιπαράθεση με επιχειρήματα έχει μετατραπεί σε ανταλλαγή ύβρεων. Όσοι ακόμα σκέπτονται, οφείλουν έμπρακτα, εδώ στην αγαπημένη μας πόλη, να σηκώσουν πάλι τον πήχη ψηλά, να αφουγκραστούν τα μηνύματα της εποχής, να σπάσουν τη σιωπή που επικρατεί, να αρχίσουν να συζητάνε για την πολιτική με νέους όρους, για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, για το Πολυτεχνείο του σήμερα που ζει στο μυαλό και στις καρδιές μας.