Διαβάζω ξανά και ξανά τον στίχο του ποιητή της Ρωμιοσύνης Γ. Ρίτσου και σκέπτομαι πόσο βάθος έχουν αυτές οι λίγες λέξεις και πως αλήθεια θα μπορούσε ο καθένας να τις προσαρμόσει στη φιλοσοφία της ζωής του, στην καθημερινότητά του, στο επάγγελμά του.
Στα του οίκου μας, της δημοσιογραφίας, παραφράζοντας τον στίχο θα έλεγα, εμείς γράφουμε για να ενώσουμε τον κόσμο. Μιλάω για την ταλαιπωρημένη δημοσιογραφία και τον ρόλο της σε μια χώρα, σε μια πόλη… Οι ιδέες γίνονται λέξεις και αυτές είναι ένα τόσο μεγάλο όπλο, έχουν τόσο μεγάλη δύναμη που οι δικτατορίες όλου του κόσμου, σε όλες τις εποχές. κυνήγησαν τις μη αρεστές ιδέες και την έκφρασή τους με λέξεις. Έκαψαν βιβλία, κυνήγησαν την ελευθεροτυπία, επέβαλαν λογοκρισία, φυλάκισαν ή εκτέλεσαν δημοσιογράφους, ακόμα χειρότερα τους εξαγόρασαν. Αποτέλεσμα η δημοσιογραφία αντί να είναι η φωνή των πολλών κάθε εποχής, των αδικημένων, ο επικριτής κάθε κατάχρησης εξουσίας, έχει γίνει σε μεγάλο βαθμό υπηρέτης άνομων συμφερόντων, ιδεολογικός και πρακτικός ιμάντας για την χειραγώγηση ανθρώπων και καταστάσεων που χωρίζει τον κόσμο, που σπέρνει εντέχνως το μίσος και τη διχόνοια.
Είναι όμως αυτός ο ρόλος της δημοσιογραφίας; ισχυρίζομαι πως όχι. Ο Τύπος οφείλει να μεταδίδει όλη την πληροφορία, έτσι ώστε ο αναγνώστης να μπορεί να κρίνει όσο το δυνατόν καλύτερα, άρα να αποκτήσει κριτική ικανότητα απαραίτητη προϋπόθεση της δημοκρατίας. Ο Τύπος συνεπώς υπηρετεί την δημοκρατία και την ελευθερία σκέψης και έκφρασης, διαπαιδαγωγεί και πολλές φορές καθοδηγεί, γι’αυτό έχει αυξημένη ευθύνη.
Αρκούν όμως αυτά; Και πάλι λέω πως όχι. Ο Τύπος πρέπει να έχει γνώση γι΄αυτά που γράφει, να μην λειτουργεί ούτε ως γραφείο δημοσίων σχέσεων του εκάστοτε ισχυρού ούτε ως εκβιαστής με κοινό σκοπό τον χρηματισμό. Ο ρόλος του Τύπου σε μια Ελλάδα ταλαιπωρημένη από την απίστευτη οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας οφείλει να γράφει για να ενώνει τον κόσμο.
Η χώρα μας βούλιαξε πολλές φορές στην ιστορική της διαδρομή, βίωσε πολλές καταστροφές γιατί η διχόνοια και τα συμφέροντα χώρισαν τον κόσμο. Οι μισοί Έλληνες ενάντια στους άλλους μισούς και από πίσω κάποιοι έτριβαν τα χέρια τους. Η διχόνοια διαχρονικά είναι η αιτία των μεγαλύτερων καταστροφών που βίωσε αυτός ο τόπος. Μήπως δεν χωριστήκαμε πρόσφατα για το θέμα της Μακεδονίας, μήπως η σφοδρή αντιπαλότητα δεν κυριάρχησε στις Ευρωεκλογές και τώρα στις Εθνικές εκλογές; Θα μου πείτε υπάρχουν σοβαρά θέματα που μας χωρίζουν ,ναι θα απαντήσω, αλλά υπάρχουν και πολλά που μας ενώνουν.
Για να επανέλθω, ο ρόλος του Τύπου είναι να αναδείξει αυτά τα σημεία, γράφοντας να ενώσει τον κόσμο, να δημιουργήσει την δυναμική της ενότητας, των κοινών στόχων και οραμάτων που έχει στην πλειοψηφία του αυτός ο λαός που πολλές φορές άγεται και φέρεται από δημαγωγούς και πολιτικούς απατεώνες. Ο Τύπος οφείλει να τους αποκαλύψει και παράλληλα μέσα από τον διάλογο να δημιουργεί συνθέσεις όχι κουκουλώνοντας τις διαφορές, αλλά εγκαθιστώντας την κουλτούρα του ώριμου πολίτη που γνωρίζει πώς να συζητά και πώς να διαφωνεί.
Ο ρόλος του Τύπου είναι να γράφει για να ενώνει τον κόσμο, την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων, των νέων μας, του υγιούς επιχειρηματικού κόσμου, να γίνει το κοινό σημείο αναφοράς, η ψύχραιμη φωνή σε καιρούς δύσκολους και θολερούς, όπως αυτούς που διανύει η χώρα μας και που η ανάγκη για λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι κοινή. Ο πολίτης αγαπητά κόμματα που ζητάτε την ψήφο του στις προσεχείς Εθνικές εκλογές θέλει να βελτιώσει τη ζωή του, να δει φως στην καθημερινότητά του και οι κοκορομαχίες δεν πείθουν παρά μόνο τους φανατικούς όλων των αποχρώσεων.
Ο Τύπος οφείλει να ενώνει τον κόσμο, τη χώρα μας, την ιστορική και ταλαιπωρημένη πόλη μας, τη Νέα Ιωνία.
