Σοφία Κατσαρού
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος Νέας Ιωνίας
Δημοτική Παράταξη «Δημιουργία Αλληλεγγύη»
Γιατί συμμετοχή στα κοινά; Γιατί κατεβαίνω υποψήφια;
Από την στιγμή που πήρα την απόφαση να αποδεχτώ την τιμητική πρόταση του υποψηφίου δημάρχου Νέας Ιωνίας Παναγιώτη Μανούρη και να συμμετέχω στο ψηφοδέλτιο της παράταξης “Δημιουργία – Αλληλεγγύη” στις προσεχείς δημοτικές εκλογές και άρχισα να το ανακοινώνω στο ευρύτερο περιβάλλον μου δεν ήταν λίγες οι φορές που δέχτηκα την ερώτηση “Πώς και αποφάσισες να ασχοληθείς;” ή και την ερώτηση “Πού την βρίσκεις την όρεξη;” (Με σύζυγο και δυο παιδιά και μια απαιτητική θέση εργασίας). Οι άνθρωποι του στενού περιβάλλοντός μου δεν είχαν τέτοιου είδους απορίες γιατί με γνωρίζουν καλά. Για πολλούς ανθρώπους λοιπόν όπως φαίνεται η ανιδιοτελής προσφορά, αλλά και η ενεργή ενασχόληση με τα κοινά και την πολιτική δεν είναι δεδομένες. Έτσι χρειάστηκε να εξηγήσω πολλές φορές αυτά που εγώ θεωρούσα αυτονόητα…
Η θέση μου λοιπόν είναι (χωρίς να θεωρώ απαραίτητο να αισθάνονται όλοι έτσι αν και πολύ θα το ήθελα) πως για ότι συμβαίνει γύρω μας θα πρέπει να έχουμε την αίσθηση της συνυπευθυνότητας. Ακόμη και για γεγονότα στα οποία δεν έχουμε καμία εμπλοκή η συνείδησή μας θα πρέπει να μας φέρνει προ των δικών μας ευθυνών και έπειτα των υπολοίπων. Μπορεί άλλος να έκανε το λάθος, αλλά ίσως εμείς τον επιλέξαμε, ίσως επιλέχθηκε γιατί εμείς αποφασίσαμε να απέχουμε από την επιλογή, ίσως αυτός ο άλλος βρέθηκε εκεί γιατί εμείς βολευτήκαμε στην απόφαση να μην διεκδικήσουμε να είμαστε στην θέση του. Δεν λέω ότι έχουμε την ίδια ευθύνη όλοι, σε καμία περίπτωση, λέω ότι πάντα μας αναλογεί κάτι, έστω κι ένας κόκκος ευθύνης από το συνολικό βουνό. Ως μητέρα, ως άνθρωπος μορφωμένος και ζυμωμένος ανάμεσα σε πολλούς άλλους διαφορετικούς ανθρώπους νιώθω υπεύθυνη για τον κόσμο που μου παραδόθηκε και θα παραδώσω κι εγώ στους επόμενους και θέλω να προσφέρω το λιθαράκι μου ώστε να τον παραδώσω έστω και λίγο καλύτερο. Όπως είχε γράψει και ο μεγάλος Έλληνας συγγραφέας Νίκος Καζαντζάκης: “Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.”. Αν είχαμε λίγη από αυτή την αίσθηση όλοι μέσα μας πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος!
Το εύκολο είναι να κοιτάς τον αγώνα απ’ έξω, από την κερκίδα, και να κάνεις κριτική στους παίκτες. Πόσο βολικό! Εσύ με τον πασατέμπο σου, θεατής και κριτής! Καμία απόφαση και άρα καμία ευθύνη. Όμως εγώ δεν σε θέλω εκεί, σε θέλω μέσα στο γήπεδο να παίζεις μπάλα. Σε θέλω μέσα μαζί μου, συμπαίκτη, αντίπαλο, φροντιστή, προπονητή, διαιτητή, αναπληρωματικό σε ετοιμότητα. Δεν με πειράζει τι θέση θα αποφασίσεις να πάρεις, αλλά σε θέλω μέσα, ενεργό, να βάζεις κι εσύ το δικό σου λιθαράκι για να σου δίνει αυτό δικαίως πλέον το δικαίωμα να έχεις άποψη. Το παιχνίδι δεν είναι πάντα στημένο, σίγουρα δεν θα είναι αν είσαι κι εσύ μέσα να το ελέγχεις. Οι προηγούμενες γενιές πολιτικών με κάποιες από τις επιλογές τους έκαναν απωθητική για τους πολίτες την πολιτική και την ενασχόληση με τα κοινά κι έτσι έγινε μόδα το “απολιτίκ”. Όμως, όπως έλεγε και ο Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων, “Μια από τις τιμωρίες που δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου.”. Αν αυτό λοιπόν είναι απόφασή σου, μην διαμαρτύρεσαι γι’ αυτούς, συμπληρώνω εγώ.
Ως Έλληνες διδάξαμε στην ανθρωπότητα την Δημοκρατία και πρόγονοί μας θυσιάστηκαν για την διατήρησή της και την ελευθερία της, είμαστε πολλοί μικροί για να την προσπερνούμε επιδεικτικά. Στις επόμενες εκλογές λοιπόν, αν δεν πρόλαβες ή δεν αποφασίζεις ή δεν μπορείς να εμπλακείς ακόμη πιο ενεργά, κάνε το ελάχιστο, ενημερώσου και ψήφισε!
