ΕΝΩΣΗ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΩΝ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
25/3/2020
Νιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό!
(Η προς την πατρίδα αγάπη μου, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)
Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,
Φίλες και φίλοι
Ο διπλός εορτασμός του Ευαγγελισμού της Υπερμάχου Στρατηγού, της Παναγίας μας και της Εθνικής Παλιγγενεσίας του 1821 βρίσκει όλες και όλους, ισότιμους έναντι του «αόρατου» εχθρού, σε έναν κοινό παρονομαστή στον τόπο μας.
Έναν τόπο που ο Γεώργιος Σεφέρης περιγράφει ως πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαούτου, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου.
Δεν είναι η πρώτη φορά που καλούμαστε στα δύσκολα! Είναι μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια!
Στην κορύφωση μια κρίσης, όλες και όλοι, βρισκόμαστε ίσως και αναγκαστικά ή και ξαφνικά ενώπιον ερωτημάτων.
Ερωτημάτων και αναζητήσεων που ίσως είχαμε ξεχάσει στη διάβα του χρόνου και στις αυτάρεσκες και «άτρωτες» ανέσεις που μας παρείχε η τεχνολογία και η «εξέλιξη».Μια εξέλιξη όμως που έχασε την παντοδυναμία και αξίζει να εκληφθεί ως ευκαιρία,ευκαιρία επαναπροσδιορισμού, εσωτερικής αναζήτησης, κοινωνικής μόχλευσης και επανανοηματοδότησης, μεταξύ άλλων, του πατριωτισμού. Πιο επίκαιρη δεν θα ήταν η στιγμή!
Οι πρόγονοί μας ξεκινώντας από το Μωριά και συνεχίζοντας στη Ρούμελη στο 1821 πολέμησαν ενάντια σε κάθε σύμβαση και«παρότρυνση» των τότε ισχυρών. Τους υποτίμησαν, τους έψεξαν, τους λοιδώρησαν, τους θεώρησαν «αγέλη», τα «μη» και τα «δεν» υπερίσχυσαν . Κι όμως εκείνοι δεν έκαναν βήμα πίσω. Δεν προτίμησαντο μη-δέν!
Δεν δίστασαν να θυσιάσουν τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, τη μάνα και τον πατέρα τους στα πεδία των μαχών και αλλού.
Γι΄αυτούς ο θάνατος και η ζωή αντάμωσαν και χώρισαν αυτοστιγμής! Η ζωή και η αιωνιότητα συζεύχθηκαν και μετουσιώθηκαν σε κάτι υπέρτερο!
Γι αυτούς τα αιώνια ερωτήματα της Οντολογίας,της Μεταφυσικής, της Ηθικής, της Λογικής, δηλαδή της μητέρας όλων των επιστημών,της Φιλοσοφίας που γεννήθηκε σε αυτόν τον τόπο εγκολπώθηκαν κι έγιναν βίωμα ζωής και αθανασίας.
Υπέρτατη στιγμή!
Πάνω από τα μέτρα μας.
Δυσεξήγητη. Δυσερμήνευτη. Ιδεολογικά αμφίσημη.
Για εμάς όμως σήμερα που αντιμετωπίζουμε τον«αόρατο υγειονομικό» εχθρό, τα ερωτήματα επανέρχονται. Τα γιατί, τα τί σφυροκοπούν και τα ερωτήματα έχουν συγκλονιστικότερη αξία από τις απαντήσεις, η ταπείνωση του ίσως, του μήπως κινδυνεύει να γίνει αγανάκτηση.
Κι όμως εκεί ακριβώς μένει να φανεί εάν θα γεννηθεί το φως, η ελπίδα, η σωτηρία, η Ζωή! και αυτό γιατί ……
Εµείς δε γονατίσαµε σκυφτοί
τα πόδια να φιλήσουµε του δυνατού,
σαν τα σκουλήκια που πατεί µας·
µα για ν’αντισταθεί µε το σπαθί,
βρέθηκε σαν πολύστοχαστική,
και σαν πολύ ονειρόπλεχτη η ψυχή µας.
Μας ταπεινώσαν όλες οι ταπείνωσες·
µε την απόφαση την ήσυχη του ανέλπιδου
ρουφήσαµε όλους τους καηµούς κι όλους τους τρόµους,
στη χώρα που όλες οι ζωές σα φυτρωµένες,
φτερό την κάµαµε τη ρίζα µας, και φύγαµε
µακριά στα ολάνοιχταπρος τους µεγάλους δρόµους.
Κωστής Παλαμάς, ΛΟΓΟΣ Ζ' ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΚΑΚΑΒΑΣ, Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου
Στο δρόμο που βαδίζουμε, μπορεί η σημερινή επέτειος της Εθνικής Παλιγγενεσίας να μας βοηθήσει, εάν το καταφάσκουμε, να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, ατομικά, κοινωνικά, πνευματικά, ηθικά και λογικά!
Δηλαδή Ελληνικά!
Να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια του πατριωτισμού στο σύγχρονο πλαίσιο. Ναι τώρα που δεχόμαστε πλήγματα στον εγωισμό, στην αυτάρεσκη παντοδυναμία μας, στις μανιχαϊστικές διαχωριστικές γραμμές, τις ανέξοδες ιδεοληψίες και αγκυλώσεις του χθες που συντρίβονται από τον αόρατο εχθρό!
Ο πατριωτισμός αρμολογείται από το χθες, το σήμερα και το εικαζόμενο αύριο.
Από την ιστορία μας που κυλά σαν ένα ποτάμι ύδατος ζώντος στην καθημερινότητά μας.Κατέρχεται ορμητικά στους χρόνους των Αρχαίων Ελλήνων, των Προσωκρατικών Φιλοσόφων, του Πλάτωνα, απλώνεται στα Ευαγγελικά νερά στους χρόνους του Χριστού, με τους Αποστόλους και την Πεντηκοστή. Συνεχίζει αιματοβαμμένο να κυλά στους μαρτυρικούς χρόνους των διωγμών μέχρι που φθάνει στα Βυζαντινά χρόνια και τελικά διαχέεται γεμάτο εμπειρία, ζωή, φως και δύναμη στο σύγχρονο κόσμο.
Μυστήριο πώς κρατήθηκε αυτός ο τόπος!
Και όταν μιλούμε για μυστήριο, δεν αναφερόμαστε στο παράδοξο και μεταφυσικό, στο μαγικό και ανερμήνευτο, αλλά στο εσχατολογικό.
Η Ρωμιοσύνη σήμερα μοχλεύει και μοχλεύεται από τα γενόμενα στον κόσμο. Έχει ανάγκη και σήμερα από ακρίτες, όχι έμφορτους πανοπλιών αλλά στρατιώτες πίστεως, αγάπης, προσφοράς, διακονίας, θυσίας και παρρησίας.
Γι αυτό ο εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς τονίζει
Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες, ό,τι είστε, μην ξεχνάτε, δεν είστε από τα χέρια σας μονάχα, όχι.
Χρωστάτε και σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα 'ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί.
Η Ρωμιοσύνη αρμολογημένη με την πίστη, με την Ορθοδοξία μαρτυρά Ελληνισμό και ιστορία.
Μια ιστορία που δεν είναι στάχτη αλλά δάδα φωτός για τις επόμενες γενιές.
Θα σας το πούμε και ας ενοχλήσει ο όρος,χρειάζεται να αλλάξουμε. Όχι να είμαστε ειλικρινείς στους άλλους αλλά να τολμήσουμε να αντικρύσουμε την αλήθεια μας. Και αυτό θέλει μια διπλή ταπείνωση, την ταπείνωση να αντικρύσουμε τη μίζερη κατάστασή μας και την ταπείνωση να ζητήσουμε βοήθεια. Είναι ωραίο που δεν είμαστε μόνοι και χρειαζόμαστε βοήθεια. Αυτό δημιουργεί κοινωνία.
Και το ζούμε αυτές τις μέρες έντονα τον πόθο για την επι – κοινωνία!
Το ελληνικό γένος αν σώθηκε ως τα σήμερα, το οφείλει στο θαύμα. Στην πίστη ότι θα τα καταφέρουμε. Στην ακοίμητη σπίθα που καίει μέσα στα σωθικά της Ελλάδας. Η τύχη μας, λέει ο Μακρυγιάννης, έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Παλαιόθεν ως τώρα, όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και Δε μπορούνε. Τρώνε, τρώνε, μα μένει πάντα μαγιά. Αυτή η μαγιά είναι η σπίθα που έφερε το θάμα. Από το εγώ, στο εμείς! Όλοι μαζί μπορούμε! Και το όλοι το εννοούμε! Όλη η οικουμένη, όλοι οι άνθρωποι!
«Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη» Δεν μπορεί να σφάλλει ο Γκαίτε!
Ούτε όμως και ο Γιάννης Ρίτσος όταν αναφωνεί «Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του!»
Είναι ζυμωμένο αυτό το χώμα με το αίμα των μαρτύρων, των προγόνων μας!
Ο ελληνισμός απ άκρη σε άκρη είναι γεμάτος από Αγίους, από θαύματα, από εμπειρίες αυθεντικές και όχι φτιαχτές που μετουσιώνονται και μετουσιώνουν το χώρο και το χρόνο, που μοχλεύουν και μοχλεύονται στη λαϊκή παράδοση.
Στο χωριό, στην πόλη, στη δουλειά, στην οικογένεια, στο σχολείο, στο γραφείο…
Σε αυτήν την κοινωνία ανθρώπων και προσώπων, το χέρι απλώνεται ευλαβικά και τείνει στον διπλανό για να φωτίσει, για να ενισχύσει, για να δώσει την ελπίδα.
Ζούμε για να φωτίσουμε, να στηρίξουμε όχι μόνο εμάς αλλά και τους συνανθρώπους μας.
Στον Άλλο σήμερα βρίσκουμε το Εγώ, με τον Άλλο συμπορεύομαι και αγωνίζομαι για το αύριο.
Για τον Άλλο θυσιάζω και θυσιάζομαι!
Αυτός είναι ο Ελληνισμός
Αθάνατη η μνήμη των προγόνων μας!
Τιμούμε την πατρίδα μας! Τιμούμε το συνάνθρωπο! Τιμούμε το φιλότιμο! Τιμούμε το χθες, το σήμερα, το αύριο!
«Είμαι η Πατρίδα.
Μουσική στο διάβα μου τον αέρα δένει.
Ριζώνω όπου σταθώ. Φως όπου πατώ σπέρνω.
Και μιας αλήθειας και μιας χάρης
είμ’ εγώ η μητέρα, και ήρθα.
Τον ύμνο φέρνω.
Κωστής Παλαμάς, Η πατρίδα στους νεκρούς της, Ύμνος των Ελλήνων
Τον ύμνο της ελπίδας και της αισιοδοξίας να τον ζήσουμε κάθε μέρα.
Ξεκινώντας από σήμερα την 25η Μαρτίου στολίζοντας το σπίτι μας με την Ελληνική Σημαία.
Θανάσης Ραφτόπουλος, Φιλόλογος
