ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΜΑΘΗΣΗΣ
Κατά καιρούς για το ζήτημα της Διά Βίου Μάθησης, της κατάρτισης και για την «κοινωνία της γνώσης» έχουν ειπωθεί πάρα πολλά.
Μέσα από τα διάφορα προγράμματα που προωθούνται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και την ΕΕ, η Δια Βίου Μάθηση παρουσιάζεται ως «φάρμακο» ενάντια στην ανεργία, ως λύση στο πρόβλημα του αυξανόμενου αριθμού των νέων που εγκαταλείπουν ακόμη και τη βασική εκπαίδευση, ως ορόσημο στην παραπέρα «ανάπτυξη» της κοινωνίας και της οικονομίας…
Όταν όμως οι παραπάνω μιλούν για «ανάπτυξη» εννοούν την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Κέρδη για τα οποία κανένας επιχειρηματίας δεν πρόκειται να τα μοιραστεί με τους εργάτες του, όσες φορές κι αν αυτοί έχουν επανακαταρτιστεί.
Η υλοποίηση της λεγόμενης Δια Βίου Μάθησης προωθεί σκόπιμα, μέσα από ένα σύστημα πιστοποίησης πρόσκαιρων γνώσεων και προσόντων, ένα διαρκές κυνήγι δεξιοτήτων και ψευτοκαταρτίσεων εκβιάζοντας εργαζόμενους και ανέργους με το δίλλημα ανεργία ή προσωρινή, ελαστική, κακοπληρωμένη εργασία;
Ο στόχος είναι η πλήρης εναρμόνιση της εκπαίδευσης και κατάρτισης στις ανάγκες του ανταγωνισμού των επιχειρήσεων πλήττοντας καίρια το δικαίωμα για μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη εργασιακά δικαιώματα.
Η γενίκευση της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων και κατά συνέπεια της «Διά Βίου Εκπαιδευτικής περιπλάνησης» που προωθείται μέσα και από την ένταξη των δήμων στα αντίστοιχα προγράμματα, δεν πρόκειται για προσπάθεια «άμβλυνσης των μορφωτικών ανισοτήτων» ή προσπάθεια αντιμετώπισης των κοινωνικών «αποκλεισμών» ή πολύ περισσότερο προσπάθεια για την προσφορά μιας «κοινωνικής ευκαιρίας στη ζωή ενός ανθρώπου», όπως ευαγγελίζεται η ΕΕ και οι παρατρεχάμενοί της, αφού όλοι αυτοί που γεννούν αυτές τις πολιτικές αλλά και αυτοί που τις στηρίζουν στην πράξη προσπαθούν να μας πείσουν ότι στόχος τους είναι να τις αντιμετωπίσουν.
Και στο κάτω – κάτω της γραφής, από πότε οι κατακερματισμένες γνώσεις, οι δεξιότητες, οι παροδικές πληροφορίες που ανά πάσα στιγμή αντικαθίστανται από νέες με βάση τις ανάγκες της αγοράς μπορούν να θεωρηθούν εφάμιλλες της γνώσης και της μόρφωσης;
Τι προσπαθούν όμως να πετύχουν: Καταρχάς, σήμερα και με βάση την ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας, επιδιώκουν να μετριάσουν τις συνέπειές της (κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, κ.λπ.) απορροφώντας ένα κομμάτι εργατικού δυναμικού και με τέτοιες μορφές στην αγορά εργασίας.
Ταυτόχρονα,έχοντας υπολογίσει ότι η ολοένα και μεγαλύτερη υπερσυσσώρευση κερδών θα δημιουργεί την αναγκαιότητα να επενδύονται χρήματα πιο συχνά σε νέες σφαίρες παραγωγής και προϊόντα, θέλουν να έχουν έτοιμο «τον εφεδρικό στρατό τους» για να τον εκμεταλλευτούν καλύτερα.
Εργάτες που θα βρίσκονται σε μια διαρκή εργασιακή περιπλάνηση που οι γνώσεις τους θα τελειώνουν εκεί όπου θα αρχίζουν τα αδιέξοδα του συστήματος. Ο «ευέλικτος απασχολήσιμος» θα συνεχίζει να μαζεύει πιστωτικές μονάδες από κάθε είδους εκπαιδευτική δομή και δραστηριότητα (δημόσια ή ιδιωτική), σε μια εκπαιδευτική αγορά που θα δίνει πιστοποιητικά, μέσα από τη νομιμοποίηση όλων των ιδιωτικών ή δημοτικών κ.ά. παραμάγαζων εκπαίδευσης (τα οποία χρηματοδοτούνται από διάφορα κοινοτικά ή κρατικά κονδύλια σε ευθεία αντίθεση με τις δαπάνες για τη δημόσια παιδεία) και ο εργαζόμενος θα καταρτίζεται διαρκώς, σύμφωνα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων.
Αυτός είναι ο στόχος της Διά Βίου Μάθησης. Να αποτελέσει κυματοθραύστη των αδιεξόδων του καπιταλισμού και παράλληλα μέσο για την αναπαραγωγή του.
Τα προγράμματα της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων για τη Διά Βίου Μάθηση, δεν έχουν καμία σχέση με τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες που δημιουργεί σήμερα η ραγδαία τεχνολογική και επιστημονική ανάπτυξη και οι οποίες είναι δικαίωμα του κάθε εργάτη, του κάθε εργαζόμενου, όποια κι αν είναι η θέση του στην παραγωγική διαδικασία, για να έχει πρόσβαση στη γνώση, να μορφώνεται με βάση τις νέες εξελίξεις, τις νέες απαιτήσεις, τις νέες καινοτομίες που υπάρχουν σε κάθε επιστημονικό κλάδο και τομέα οικονομικής δραστηριότητας.
Η διαφορά είναι ότι στο σημερινό οικονομικό μοντέλο, τα προγράμματα της «Δια Βίου Μάθησης και κατάρτισης», αφαιρούν το δικαίωμα αυτό, το θυσιάζουν στο βωμό της πολυδιάσπασης της γνώσης, που παίρνει πλέον πιο γενικευμένα χαρακτηριστικά, παγιώνοντας συνάμα στη συνείδηση των εργαζομένων ότι το δικαίωμα στη σταθερή και μόνιμη δουλειά είναι ανέφικτος στόχος.
Εργάτης μορφωμένος είναι εμπόδιο στα σχέδια του κεφαλαιοκράτη, καθώς η γνώση είναι δύναμη που μπορεί να εκφραστεί ταξικά, διεκδικητικά, με αγώνες.
Με βάση την παραπάνω εκτίμηση, ως Λαϊκή Συσπείρωση, δηλώσαμε «παρών» στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, καθώς πολλοί συνδημότες μας έδειξαν κατά το παρελθόν και δείχνουν και σήμερα ενδιαφέρον για τα παρεχόμενα μαθήματα, αλλά τη στιγμή που επικεντρώνουμε την πολιτική μας δράση στην υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων των εργαζομένων, είναι χρέος μας να αποκαλύπτουμε στους ίδιους τις αυταπάτες που σπέρνονται από αυτούς που ευθύνονται για την οικονομική τους και μορφωτική τους υποβάθμιση.
Οι δημοτικοί Σύμβουλοι
Κ. Κατιμερτζόγλου, Π. Τσουκαλάς, Θ. Χαμαλίδης, Α. Ματθαίου, Ε. Μποζιολή
Σημ.: Το παραπάνω κείμενο είναι η τοποθέτηση των συμβούλων της Λ.Σ. στο δημοτικό συμβούλιο της 17/01/2020.
