«Η μουσική είναι το πιο μεγάλο βάλσαμο», συνέντευξη – εξομολόγηση με τον γνωστό τραγουδοποιό Γιάννη Νικολάου

Ο Γιάννης Νικολάου, είναι ένας καλλιτέχνης – τραγουδοποιός με πολλές επιτυχίες, ένας εκ των δύο «Λαθρεπιβατών», (Παντελής Θαλασσινός ο έτερος), ηθικός αυτουργός επιτυχιών που όλοι έχουμε αγαπήσει όπως «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε», «Ταξίδι στο όνειρο», «Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω», «Ανησυχώ», «Ίχνος»«Του φεγγαριού», «Τα άγρια πουλιά», «Αυγούστου η φωτιά» και πολλά άλλα, ένας άνθρωπος ελεύθερος και περήφανος, γέννημα θρέμμα Πειραιώτης. Όταν παίζει με την κιθάρα του, όταν τραγουδάει με την εξαιρετική φωνή του νιώθεις αυτή την εσωτερική περιπλάνηση, αυτές τις όμορφες, αλλά και δύσβατες στιγμές που βίωσε στο διάβα της ζωής του και τον ωρίμασαν καλλιτεχνικά.

Τα βήματα του Γιάννη τον οδήγησαν αυτή την εποχή στη Ν. Ιωνία προσκαλεσμένος από τον στενό του φίλο, τον βιρτουόζο του μπουζουκιού Λεωνίδα Πέππο. Ο Γιάννης Νικολάου μάς «ταξιδεύει» κάθε Παρασκευή βράδυ με τις live εμφανίσεις του στο γνωστό Café bar Hashtag στο κέντρο της Ν. Ιωνίας, το οποίο τηρουμένων των μέτρων ατομικής προστασίας, γεμίζει από φίλους και θαυμαστές του.

Οι παρέες πολλές, όλων των ηλικιών και ο Γιάννης κινείται έτσι… χωρίς πρόγραμμα, βγάζει κυριολεκτικά τον μουσικό εαυτό του ταξιδεύοντάς μας σε περασμένες δεκαετίες, όπου το έντεχνο συναντάει το ροκ, όπου το καλό λαϊκό τραγούδι δοξάζεται συντροφιά  με τον Λεωνίδα Πέππο με τον οποίο μοιράζεται ένα μουσικό λαϊκό ημίωρο.

Συζητώντας μαζί του

Η εφημερίδα μας μίλησε με τον Γιάννη Νικολάου προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τον άνθρωπο, τον τραγουδοποιό, τον καλλιτέχνη, πίσω και μακριά από τετριμμένες ερωτήσεις, να συνδεθούμε μαζί του και να μεταφέρουμε αυτόν τον πλούτο ψυχής που χαρακτηρίζει αυτόν τον άνθρωπο.

Παρόλο που ο χώρος δεν είναι ιδιαίτερα διαμορφωμένος για live μουσικές παραστάσεις, ο Γιάννης Νικολάου δηλώνει πολύ ευχαριστημένος. Ευχαριστημένος για τον κόσμο που τον ακολουθεί σε αυτή την μουσική απόπειρα και για το «ελεύθερο» που έλαβε από τον ιδιοκτήτη του Hashtag, κ. Γιάννη Βερβέρη για να κινηθεί μουσικά όπως επιθυμεί, βγάζοντας τον καλύτερο εαυτό του. Όπως μας είπε εξάλλου, τα χρόνια του και η μουσική του διαδρομή τού επιτρέπουν να λειτουργεί «αυτεπάγγελτα».

Στα χρόνια που είμαι και με τη μουσική διαδρομή που έχω , λειτουργώ «αυτεπάγγελτα». Αυτό συμβαίνει και στο Hashtag. Αν δεν το κάνω τώρα, είναι σαν να μην έχω κάνει τίποτα όλα αυτά τα χρόνια

Ο Γιάννης Νικολάου, αν και δεν θεωρεί τον εαυτό του «μουσικό του δρόμου» μιας και έχει παίξει επί χρόνια σε μεγάλες μουσικές σκηνές ακόμα και στο Μέγαρο Μουσικής, θαυμάζει τους πλανόδιους μουσικούς που χαίρουν της εκτίμησης του κόσμου και κάπως ταυτίζεται μαζί τους σε αυτή τη φάση της καριέρας του, καθώς παρουσιάζει το πρόγραμμά του αγκαλιά με την κιθάρα του και ένα ηχείο. Όλα τα υπόλοιπα, όπως λέει, τα καθορίζει ο κόσμος.

Όταν τον ρωτήσαμε αν του αρέσει αυτή η κατάσταση, ήταν απόλυτα ξεκάθαρος. «Μου θυμίζει τα νιάτα μου. Τότε που από τα 18 έως τα 25 μου χρόνια, παρέα με έναν φίλο Σκωτσέζο και τις κιθάρες μας, γυρνάγαμε τόσο στα νησιά όσο και στην Ευρώπη».

Τον ρωτήσαμε επίσης ποιους μουσικούς θαυμάζει και η απάντηση ήρθε αστραπιαία. «Τον Λεωνίδα Πέππο, με τον οποίον στην ουσία συν-δημιουργούμε· δεν παίζουμε απλά μαζί. Είμαι τυχερός που βρήκα κάποιον που μου μοιάζει και με μια μόνο πρόβα μπορούμε να παίξουμε ό,τι γουστάρουμε. Και βέβαια, τον Παντελή Θαλασσινό, με τον οποίον διατηρείται η χημεία μας όσα χρόνια και αν περάσουν. Μάλιστα, το 2006, του έκανα τον «Άγγελο του Έρωτα», δίσκος που έγινε πλατινένιος και με πολλά σουξέ».

Βέβαια, όπως μας είπε, στο αυτοκίνητό του ακούει πολλά και διάφορα είδη μουσικής, αν και έχει μια προτίμηση στους Beatles. «Οι Beatles μου αρέσουν πάντα και τους ανακαλύπτω κάθε μέρα. Και όσο καλύτερος γίνομαι εγώ ως μουσικός, καταλαβαίνω πόσο σπουδαίο ήταν το έργο τους και του παραγωγού τους George Martin, που τους έκανε τις ενορχηστρώσεις. Από Έλληνες καλλιτέχνες, θα ακούσω τον αείμνηστο φίλο μου τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ενώ γουστάρω και τους Κατσιμιχαίους και τον Βασίλη Καζούλη. Όλη αυτή η γενιά είναι σαν αδέρφια μου».

Συνεχίζουμε τις ερωτήσεις…

Μιας και μιλάμε για παλαιότερες γενιές καλλιτεχνών, υπάρχουν διαφορές μεταξύ του τότε και του τώρα;
Τότε ήταν ένα κίνημα. Το 1985 εμείς (σ.σ.: Λαθρεπιβάτες) και οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας «σύραμε» τον χορό των ντουέτων. Μετά, βγήκαν οι Πυξ Λαξ, οι Εκείνος & Εκείνος κ.λπ. Τώρα, δεν είμαι σε θέση να παρακολουθήσω την κατάσταση, αν και ακούω μερικά νέα παιδιά που μου αρέσουν. Βέβαια, δεν αρκεί μόνο το ταλέντο. Χρειάζεται προσπάθεια, εργασία και καλλιέργεια. Εγώ νιώθω ότι δεν έχω μάθει τίποτα ακόμα. Σηκώνομαι το πρωί, παίρνω την κιθάρα μου και ψάχνω νέες τεχνικές, να περάσω άλλα τραγούδια. Θεωρώ τον εαυτό μου ακόμα μαθητή.

Πως βλέπεις την τάση των καλλιτεχνών να «μετράνε» την επιτυχία τους μέσα από τις τάσεις και τα clicks του YouTube;
Αφού έκλεισαν τα πάντα και απομυθοποιήθηκε τεχνηέντως η δισκογραφία, τι να κάνουν και αυτοί; Για παράδειγμα, ο Παντελής Παντελίδης είχε βρει τον σύγχρονο τρόπο να αναδειχθεί. Όλα είναι χρήσιμα όταν υπάρχει ταλέντο. Τα σημερινά παιδιά αναγκαστικά καταλήγουν να πηγαίνουν σε τηλεοπτικά shows. Το ασπάζομαι, αλλά να θυμάστε πως κερδισμένοι από αυτά βγαίνουν τα κανάλια και η εκάστοτε επιτροπή. Τα παιδιά μετά χάνονται. Αν το δούμε ποσοστιαία, η επιτυχία είναι μηδαμινή. Εμείς ήμασταν τυχεροί. Πηγαίναμε τις κασέτες στις εταιρείες και αν δεν αξίζαμε απλά δεν μας έπαιρναν.

Και τι θα άλλαζες στην ελληνική μουσική σκηνή;
Για να αλλάξω κάτι στην ελληνική μουσική σκηνή, πρέπει πρώτα να αλλάξω τον εαυτό μου. Δεν θα άλλαζα κάτι, αλλά θα έκανα μια «απεντόμωση». Βγαίνουν διάφοροι με μια ξεκούρδιστη κιθάρα και παίζουν. Όλοι αυτοί να πάνε στα σπίτια τους.

Επειδή γνωρίζουμε για την πολύχρονη γνωριμία του με την Χαρούλα Αλεξίου, ζητήσαμε να μας πει την άποψή του για την απόφασή της να αποσυρθεί από το τραγούδι.
Καταρχάς, να πω πως για εμένα η Χαρούλα Αλεξίου είναι η σημερινή Βέμπο. Είναι κυρία, πολύ τίμια, με ρεπερτόριο που δεν έχει καμία άλλη. Και μόνο να περπατάει στο δρόμο είναι αρκετό. Η περιφορά της και η συμπεριφορά της είναι αρκετή για να διεγείρει συναισθήματα και να προκαλέσει συγκινήσεις. Την τιμώ. Θεωρώ πως άνθρωποι σαν την Χαρούλα παραμένουν για πάντα καλλιτέχνες, ακόμα κι αν δεν κάνουν ακραιφνώς την ίδια μορφή τέχνης. Η Χαρούλα Αλεξίου μπορεί να γράψει μέχρι και βιβλίο για τις εμπειρίες της στα τόσα χρόνια. Θεωρώ ότι δεν έχει κλείσει ο κύκλος της.

Γιάννη, στην μουσική σου πορεία έχεις γράψει τόσο λαϊκά κομμάτια όσο και κάποια κρητικά. Πως προέκυψε αυτό;
Αυτή τη στιγμή με εμπνέει η κρητική μουσική. Τραγούδια μου έχει πει και ο Σκουλάς. Έχω κάνει δύο μεγάλα έργα στην Κρήτη και υπάρχει τραγούδι μου («Της Αγάπης και του Έρωτα) που έχει γίνει viral με πάνω από 100 διαφορετικές εκτελέσεις. Στην Κρήτη με θεωρούν «δικό» τους. Αλλά εγώ είμαι πουλί πετάμενο.

Θεωρώ το ίδιο πολύτιμους τον Lennon, τον Paul Mc Cartney, τον Harrison με τον Ξαρχάκο, τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, τον Τσιτσάνη, τον Βαμβακάρη… όλα αυτά τα τεράστια μεγέθη

Το κοινό, της Ν. Ιωνίας καταλαβαίνει τη μουσική σου;
Προφανώς. Και αν δεν την καταλαβαίνουν, κάτι αισθάνονται. Δεν είναι ανάγκη ο άλλος να είναι ντε και καλά ακροατής σου. Νεότεροι, αλλά και μεγαλύτεροι «ξανανιώνουν» με τη μουσική. Εξάλλου, δεν θέλει και πολύ για να βγει το παιδί από μέσα μας. Υπάρχει ένα ποίημα που λέει: και αν η ελπίδα το μέλλον συντηρεί, η μνήμη τρέφει το παρόν, το παρελθόν μας δικαιώνοντας. Γιατί ότι υπήρξε μια φορά, δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει…» (“Παλιά καλοκαίρια”, Λένα Παππά). Το παιδί μέσα σου το κάνεις ό,τι γουστάρεις. Κανείς δεν θα σου πει τι να κάνεις. Τα τραγούδια είναι οχήματα, τα οποία μας μεταφέρουν από το παρελθόν στο μέλλον και από το μέλλον στο παρελθόν. Κανείς δεν έχει αντικειμενική ηλικία, εμείς την καθορίζουμε. Εγώ μπορώ να γίνομαι ίσα και όμοια με τα παιδιά μου. Ό,τι θέλει κάνει ο καθένας, αρκεί να έχει τη τάση να ονειρεύεται, να αμφισβητεί τον χρόνο και να τον κοροϊδεύει. Έχω γράψει «δε φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που είναι μικρή» όταν ήμουν μόλις 28 ετών. Η μουσική είναι το πιο μεγάλο βάλσαμο, αν της αφεθείς. Η μουσική διώχνει το φόβο και την κατάθλιψη. Η κιθάρα είναι η μεγαλύτερη ερωμένη μου που με τράβηξε από την απαισιοδοξία. Ο φόβος είναι θεριό που όσο το ταΐζεις μεγαλώνει. Αν εμπιστευτούμε το Θεό και αφεθούμε στα χέρια του…

Είσαι πιστός λοιπόν. Πιστεύεις πως η μουσική είναι δρόμος επικοινωνίας με το Θεό;
Το πιστεύω απόλυτα. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν χάρισμα. Είναι «άγγελοι» με σβησμένη τη μνήμη τους, που αισθάνονται και εμβαθύνουν, καταλαβαίνουν ότι είναι διαφορετικοί, έχουν έρθει μ’ ένα σκοπό και ζουν μόνο γι’ αυτό, δεν θέλουν να κάνουν κάτι άλλο και δεν κάνουν κάτι άλλο. Θυσιάζουν τη ζωή τους, περνάνε δύσκολα, αμφισβητούνται, ενίοτε λοιδορούνται. Θυσιάζονται επάνω στη τέχνη τους. Είναι θεόσταλτοι για να «μαλακώνουν» τις ζωές των άλλων ανθρώπων. Έχω αισθανθεί πολλές φορές την ώρα που παίζω να «φεύγω», αλλά όχι πάντα. Αυτό λέγεται μουσικός οργασμός. Πολλές φορές επίσης έχω σιχαθεί τον εαυτό μου γιατί έριξα πολύ νερό στο κρασί μου, ενώ άλλες φορές νιώθω ότι έχω προσφέρει πολλά. Όταν ακούω τα τραγούδια μου ή βλέπω πρόσωπα που με έχουν ακούσει πολλές φορές να ξανάρχονται, νιώθω καλά».

Η καταξίωση του καλλιτέχνη είναι το χειροκρότημα του κόσμου, αλλά και η αποδοχή από άλλους άξιους ανθρώπους στο χώρο της μουσικής, που είναι «βουτηγμένοι» σε αυτή.

Μετανιώνεις για κάτι; Θα άλλαζες κάτι στη ζωή σου;
Και να ξαναγεννιόμουν, μόνο στην Ελλάδα θα ήθελα να ζω. Η χώρα μας έχει την πιο πλούσια μουσική πολυμορφία. Είμαι πολύ ικανοποιημένος με τη ζωή μου.

Τελειώνοντας, στην παρέα μας προστέθηκε ο Λεωνίδας Πέππος. Τον ρωτήσαμε για τη σχέση του με τον Γιάννη Νικολάου.

Λ. Πέππος: «Τον Γιάννη τον ξέρω από τη δισκογραφία. Εδώ στο Hashtag στη Ν. Ιωνία μας, πάμε να δημιουργήσουμε ένα καλλιτεχνικό στέκι, μια γωνιά που θα αναδειχθεί σε διάφορους τομείς. Εγώ μαζί με τον Γιάννη Παπαιωάννου (τον εξαιρετικό παλαιό ηχολήπτη) και τον Γιάννη Βερβέρη (τον ιδιοκτήτη του Hashtag) φέραμε τον Γιάννη Νικολάου στη Ν. Ιωνία. Κάνουμε για μισή ώρα ένα λαϊκό ένθετο στο πρόγραμμά του αν και συνεργαζόμαστε για πρώτη φορά. Έχω εκστασιαστεί με τη μουσικότητά του, με το γεγονός ότι δεν έχει μουσικές παρωπίδες, είναι ένας εραστής της τέχνης. Πιστεύω, όσο έχουμε υγεία, να κάνουμε πράγματα και για τον κόσμο, αλλά πρωτίστως για τη δική μας ψυχή».


Επιπλέον

* Έχει συνεργαστεί με την Χάρις Αλεξίου, Δήμητρα Γαλάνη, Βαγγέλη Γερμανό, Βασίλη Καζούλη, Πάνο Κατσιμίχα, Βασίλη Σκουλά, Ελένη Δήμου, Λένα Αλκαίου, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, και άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της καλής Ελληνικής μουσικής. Με το χαρακτηριστικό παίξιμο του στην κιθάρα και την εκφραστική φωνή του διασκευάζει BEATLES, ΖΑΜΠΕΤΑ, ΤΣΙΤΣΑΝΗ, ΧΑΤΖΗΔΑΚΙ, ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, ΛΟΪΖΟ, ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ, ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑ, ΠΟΡΤΟΚΑΛΟΓΛΟΥ και άλλους πολλούς και αγαπημένους του Ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου.

* Ο Γιάννης Νικολάου τελειώνει το τελευταίο κρητικό του έργο και τον Σεπτέμβρη ετοιμάζεται να βγάλει λαϊκά τραγούδια μαζί με τον Λεωνίδα Πέππο («Ίχνος», «Απόψε γίνε» και άλλα που έγιναν επιτυχίες). Συνεργάζεται με την εταιρεία «Καθρέφτης».

*Κάθε Παρασκευή – έως τέλη Ιουλίου – τον απολαμβάνετε στη Ν. Ιωνία στο Café Bar Hashtag (Κ.Βάρναλη 21, τηλ. 210 2776561), ενώ τα Σάββατα βρίσκεται στο «Πατινάζ» στο Αιγάλεω (Μπαρουτάδικο) μαζί με τη νεαρή τραγουδίστρια Άννα Κατσούλη.

Βασίλης Μαγκαναδέλλης

Κάντε ένα σχόλιο

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ