Πριν λίγες ημέρες, είδα στην Ελ. Βενιζέλου, τους αγώνες δρόμου “Στις γειτονιές των Μικρασιατών προσφύγων”. Αγώνες που φωτογράφιζα εθελοντικά τα τελευταία χρόνια, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντα, στηρίζοντας το μήνυμα αυτό, που παραμένει πάντα ισχυρό. Εκείνο που με συγκίνησε -εφέτος- περισσότερο δεν ήταν η μεγάλη συμμετοχή, η νεολαία, οι εθελοντές με τα γιλέκα και τα σημαιάκια. Ήταν ο Χάρης Σαπουντζάκης, που κάθονταν σε μια καρέκλα, στην Ελ. Βενιζέλου, μέσα στον ήλιο, για να δει και στηρίξει, έστω και έτσι, το γεγονός αυτό.
Η Νέα Ιωνία έχει αλλάξει πολύ από τότε που ήρθα παιδί, από την Πρέβεζα σε αυτήν. Θα μου πείτε όλα αλλάζουν, σίγουρα ναι. Αλλά δεν μιλώ για τις επιφανειακές αλλαγές. Αυτές έρχονται και παρέρχονται… Είχα την τύχη αυτή την πόλη να τη γνωρίσω δημοσιογραφικά και φωτογραφικά, να ζήσω τον παλμό της, τα προβλήματά της, τις αντιδράσεις της. Τόσο από την ενεργή συμμετοχή μου στην τοπική αυτοδιοίκηση, με την παρουσία μου κάπου στη δεκαετία του 1980 στα Συνοικιακά συμβούλια, με την έκδοση πολλών τοπικών εφημερίδων της, αλλά και την εκλογή μου σε διοικητικά συμβούλια πολιτιστικών και άλλων συλλόγων της Νέας Ιωνίας. Αλλά αυτά είναι περασμένα, ξεχασμένα, το σήμερα έχει ενδιαφέρον πάντα. Έχω το ελάττωμα να περπατάω πολύ, γιατί μου αρέσει και όχι γιατί χρειάζεται ή δεν μπορώ να το αποφύγω. Βλέπω τις αλλαγές, τα παλιά κτίρια που χάνονται, οι γειτονιές που δεν θυμίζουν τίποτα, οι αγορές που εξαντλούνται μέσα στην αστάθεια και την αβεβαιότητα. Φθορά, φθορά, φθορά και σκόνη… Ποτέ δεν μου άρεσε η σκόνη…
Κάπου στις μνήμες μου έχω κρατήσει τον Γιάννη Δομνάκη, που ανταλλάσσαμε ευγενικό χαιρετισμό, σε κάθε εκδήλωση που με συνέπεια παρακολουθούσαμε, τον Μαν. Αναγνωστάκη, κάπου πρέπει να έχω μια φωτογραφία να κάθομαι πίσω του στο αρχείο μου, τον Βασίλη Στεριάδη, τον Πασιρό, την Ελ. Φιλιππάκη, τον Γιώργο Μιχαηλίδη, τον Χρίστο Ρουμελιωτάκη με τους προβληματισμούς του για τη ποίηση και την πολιτική, τον Νίκο Καμπουλάκη, τον Γιώργο Φιλίππου με την παρουσία του στο ποδόσφαιρο, τον Νίκο Βουλγαρέλη, τη Δέσποινα Βενετσανοπούλου, αρκετούς άλλους και φυσικά τους παλιούς κομμουνιστές του Περισσού, που έζησαν τις εξορίες από την εποχή του Μεταξά -φίλο μου που δεν ζει πια, τον πήραν παιδί μέσα από το γήπεδο της ΑΕΚ που έπαιζε ποδόσφαιρο και τον στείλανε στην εξορία τότε, τέτοιες εποχές…. Τα λέγαμε τακτικά στα σπίτια τους, όπως και για τη Νέα Ιωνία που βρήκανε μετά, στην επιστροφή. Αυτή η παλιά Ιωνία, μου λείπει. Φεύγει και δεν ξέρω αν το στίγμα τους, όλων αυτών των χρήσιμων και δημιουργικών ανθρώπων, μπορούμε όσοι το ζήσαμε μαζί τους να το κρατήσουμε, να το μεταφέρουμε. Προσφυγιά, εξορίες, η ΑΕΚ στις αλάνες, λογοτεχνία, μνήμες, τέχνες, περνάνε μπροστά μου, σαν παρέλαση νεκρών… Η Νέα Ιωνία, αλλάζει. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κοντά μας, ο Χάρης Σαπουντζάκης, ο Βάσος Βογιατζόγλου, οι αδερφοί Πολυκάρπου, o Στέφανος Ψαραδάκος, ο Γιάννης Κορίδης και μερικοί άλλοι που συνεχίζουν. Έρχονται και οι “Ιωνικές μέρες”. Όπως είπα και στη συνάντηση των Συλλόγων με το Δήμο Νέα Ιωνίας, θα πρέπει να προσδιορίσουμε τον χαρακτήρα τους. Η Νέα Ιωνία, είναι πάντα πολλά πράγματα, πολλές ιδέες, πολλές ομάδες. Ας τις ενώσουμε, να μας θυμούνται στο μέλλον, όπως θυμάμαι και νοσταλγώ τώρα στοιχεία και ανθρώπους από το παρελθόν της. Ας δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, στην ισότιμη συμμετοχή όλων των ομάδων αυτών, για την αυριανή Νέα Ιωνία, που ελπίζω ότι θέλουμε. Παρότι είμαι φανατικός Ηπειρώτης -όχι με την εθνικιστική έννοια- η Νέα Ιωνία έχει “κλέψει”, γιατί το αξίζει, μεγάλο μέρος από τον κόσμο μου. Ελπίζω να συμβαίνει αυτό και σε εσάς. Γιατί αυτό είναι δημιουργία, πολιτιτισμός.
“Σχεδόν άδειος έδειχνε ο κόσμος από συναισθήματα, κλεμμένα όνειρα τραβούσαν σαν κουρτίνα την κατάθλιψη/ ακόμα κι οι αμαρτίες αγιότητα αποκτούσαν, τέτοια παγωνιά στην πόλη, τέτοια κενότητα/ τα μάτια δεν γελούσαν πια, τα λόγια σέρνονταν, η αγριότητα σίγουρα έτρωγε κάτι πάλι στα στενά/ και μετά λες δεν καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να αλλάξουν, για όλα αυτά που φαίνεται να χάνονται/ είμαστε τα λουλούδια στα σάπια μπαλκόνια κι όμως ζούμε, με μια ματιά του ήλιου, με ένα πέρασμα γαλάζιου ουρανού/ ακόμα και μια ξεχασμένη σταγόνα της βροχής, μας ζωντανεύει τόσο όσο να το φωνάξουμε, είμαστε ζωντανοί!” Γιάννης Βέλλης
“Και τώρα σύντροφε, που πάμε;
θολούρα ο ουρανός, θολούρα η θάλασσα
και στα λιμάνια, οι προδομένοι έρωτες
προκαλούν, για λίγη αγάπη, ξένη,
απ’ αυτή, που δεν νοιαστήκαμε ποτέ
κρατάς ακόμα, τα βιβλία, δεν σαπίσανε;
στις γειτονιές με τα υπόγεια, στα δάση,
στα χρόνια, τα φαγωμένα μέχρι το αίμα τους
γράφεις πάλι, για εκείνη την ιστορία, στη Θεσσαλονίκη;
τους δρόμους, τα τρένα, τις νύχτες τις μελαγχολικές
για τον παράδεισο; πως σταυρωθήκαμε, απ’ έξω;
θέλω να σε καταλάβω, μα δεν υπάρχω, ξεχάστηκα.”
Γιάννης Βέλλης
