Οι πράξεις δεν έχουν εποχές δεν έχουν χρόνια και ηλικίες.
Αυτό που συμβαίνει με ανατριχιάζει, με βγάζει εκτός εαυτού, όλα αυτά που συμβαίνουν αυτή την εποχή με έκαναν να κάτσω να γράψω αυτό το άρθρο.
Όμως φίλοι μου πέρα από τους ενήλικες που κακοποιούνται υπάρχουν παιδάκια που δεν ξέρουν πως να το εκφράσουν, γιατί φοβούνται το βιαστή τους ή φοβούνται να το πουν, γιατί ο βιαστής είναι ο γείτονας, ο φίλος του αδερφού, του μπαμπά, της αδερφής, ο θείος.
Και ποιος να πιστέψει ένα παιδάκι 6 χρόνων όταν το πει; Θα πουν ότι το έχει βγάλει από το μυαλουδάκι του ή ακόμα ακόμα να το απειλήσουν παλιά με αναμορφωτήριο, αυτή είναι η μια πράξη του εγκλήματος και λέγεται φόβος.
Η δεύτερη πράξη του εγκλήματος είναι το trafficking. Μωρά παιδιά που τα πάνε σε γλοιώδεις τέρατα και τα κακοποιούν. Μωρά που τα έχουν για πούλημα στεγνά, που στην καλύτερη περίπτωση θα υιοθετηθούν και θα σωθούν και στην χειρότερη θα κακοποιηθούν και δεν θα βρεθούν ποτέ, και αυτό γιατί δεν είναι καταγεγραμμένα πουθενά.
Ή γιατί ήρθαν μετανάστες με τους γονείς τους και αυτοί κάπου χάθηκαν ή κάποια πήγαν για ανταλλακτικά όπως αναφέρουν sites κάπου στην Αλβανία και μετά πεταχτήκαν σε χαντάκι.
Τρίτη πράξη του εγκλήματος, κράτος, νόμοι [Νόμος 2101/1992 – ΦΕΚ 192/Α/2-12-1992 Νόμος 2101/1992: Κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης για τα δικαιώματα τον παιδιού] που δεν επαρκούν. Υπάρχουν νομοί που είναι ανεπαρκείς και με χρόνο παραγραφής ή ακόμα καλύτερα να ταΐζουμε το κτήνος στην φυλακή.
Αφού αποδειχθεί ότι έχει διαπράξει το έγκλημα σεξουαλικής κακοποίησης σε βάρος παιδιών ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ, ή στην καλύτερη ΧΗΜΙΚΟ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟ, ναι είμαι σκληρή σε μια δημοκρατική χώρα.
Αλλά αναλογιστείτε τι περνάνε τα παιδάκια αυτά στα χέρια του διεστραμμένου, τον πόνο, τον φόβο. Όλοι μαζί μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό από όποια θέση και να βρισκόμαστε, να ορθώσουμε μια ασπίδα προστασίας για τα παιδιά.
Να βάλουμε μια δυνατή φωνή ΦΤΑΝΕΙ, ΤΕΛΟΣ.
Όχι λόγια, έργα. Ζητώ σαν αρχή από τα επιφανή πρόσωπα του δήμου μου της ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ. Ζητώ από το δημοτικό συμβούλιο να πάρει θέση να διαβάσει το μήνυμα αυτό. Να συσταθεί μια επιτροπή, όλοι μαζί απ’ όλες τις παρατάξεις και με πολίτες, να δούμε τι μπορεί να συμβαίνει και στο δήμο μας, να γίνει ψήφισμα αλλαγής νομοθεσίας την οποία να καταθέσει ο Δήμος στα όργανα του κράτους. Πρόκειται για παιδιά, για τα παιδιά μας.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: στα μάτια μου έχω φόβο, που να το πω και ποιος να με πιστέψει γιατί ήταν φίλος τις οικογένειας, συγγενής, απειλεί, μην το πεις, στο σώμα πόνο με αυτό που μου έκανε, που δεν ξέρω γιατί το έκανε, και στην ψυχή μου πληγή που είμαι μικρό παιδάκι και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ, πού να το πω και ποιος να με στηρίξει, ένοχη.Φταίω εγώ που έγινε. Και μια φωνή βγαίνει από την παιδική ψυχή.
ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ, ΠΟΝΑΩ, ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ.
Χριστίνα Παπαηλιοπούλου
Ενεργή Ανεξάρτητη Πολίτης
