Γεννήθηκα στη Λέσβο, με παππούδες και γιαγιάδες από τη Μ. Ασία πρόσφυγες από τις περιοχές του Αϊβαλιού. Η οικογένειά μου ρίζωσε στην φιλόξενη Λέσβο όπου γεννήθηκαν και οι γονείς μου και οικονομικά τα πήγαν πολύ καλά μέχρι που τα καΐκια τους τα κατέσχαν στον πόλεμο οι Γερμανοί. Η οικογένειά μου οργανωμένη στο ΕΑΜ Λέσβου και μετέπειτα στην Αριστερά δεν αντιμετώπισε πολλές διώξεις μετά τον εμφύλιο γιατί στα χρόνια της εξουσίας της Αριστεράς στο νησί την διακατείχε ένα πνεύμα μετριοπάθειας ορατό στους «αντιπάλους».
Οι καιροί όμως ήταν δύσκολοι πολιτικά και οικονομικά και όλη η οικογένεια πήρε το δρόμο της μετανάστευσης, στον Πειραιά, για μια καλύτερη ζωή. Φτώχεια και σκληρή δουλειά, αλλά πάντα δίπλα στον συνάνθρωπο με εμπλοκή στους σκληρούς πολιτικούς αγώνες της εποχής, αλλά και με τις γνωστές «πιέσεις» που βίωσε τότε μεγάλη μερίδα του λαού μας. Φύγαμε πάλι, μικρό παιδί εγώ, και εγκατασταθήκαμε στη Ν. Ιωνία όπου μας βρήκε η δικτατορία. Ακόμα θυμάμαι μόλις μάθαμε για το πραξικόπημα, την πλούσια βιβλιοθήκη που κάψαμε με εκατοντάδες αξιόλογα βιβλία για να μην τη βρουν και συλλάβουν τους δικούς μου(Σημ.: ίσως και γιαυτό έγινα αργότερα βιβλιοπώλης επί 12 χρόνια στην ίδια γειτονιά). Η πρόσφατη μετακίνησή μας στη Ν.Ιωνία μάς έσωσε και κατά την επταετία η κοινωνική και πολιτική ζωή του Περισσού δεν έδινε αφορμές για διώξεις. Τα χρόνια πέρασαν, δημοτικό, γυμνάσιο, σπίτι, εργασία, οικογένεια, φίλοι, νεολαίες και οράματα για ένα καλύτερο κόσμο, εδώ στη Ν. Ιωνία που μας δέχθηκε ως πρόσφυγες και μετανάστες, μας αγκάλιασε και μας συνέδεσε και πάλι με τις Μικρασιατικές ρίζες μας.
Υπηρετώ τον Τύπο εδώ και 30 χρόνια, τον περισσότερο χρόνο τα Τοπικά Μέσα Ενημέρωσης ως εκδότης – δημοσιογράφος με εμμονές να συμβάλλω όσο μπορώ, με άξιους συνεργάτες, αυτή η πόλη να πάει λίγο μπροστά, να προοδεύσει με σεβασμό στη δημοκρατία και στον διάλογο διαφορετικών απόψεων που αυτή επιβάλλει. Το χαρακτηριστικό όλων αυτών των ετών ήταν η ακλόνητη πίστη μου σε αξίες όπως ο ανθρωπισμός και η μετριοπάθεια, με απέχθεια στις ακρότητες κάθε είδους, στη σύνθεση απόψεων παρά στην άκριτη διαφωνία. Αρνούμαι τις ταμπέλλες που εύκολα όλοι μας δίνουμε στον άλλο, γιατί πιστεύω ότι κρινόμαστε από τα έργα μας και όχι από όσα στα λόγια υποστηρίζουμε.
Ως άνθρωπος λοιπόν που όπως περιέγραψα η οικογένειά του έχει βιώσει προσφυγιά και μετανάστευση, πιστεύω ότι δεν μπορούμε να μένουμε αδρανείς στο μεγαλύτερο πρόβλημα των ημερών, στο δράμα που εξελίσσεται στη Συρία και σε άλλες εμπόλεμες χώρες, στους πρόσφυγες που κατακλύζουν μεταξύ άλλων το νησί που γεννήθηκα, τη Λέσβο. Δεν μπορούμε επίσης να μένουμε αδρανείς στα κύματα οικονομικών προσφύγων (μεταναστών) που έρχονται συνεχώς στη χώρα μας και στην πλούσια Ευρώπη.
Είμαι από αυτούς που βλέπει θετικά τον κατατρεγμένο πρόσφυγα και τον φτωχό μετανάστη που αναζητά μια καλύτερη ζωή γιατί και η χώρα μου έχει στείλει εκατομμύρια ανθρώπους στην ξενιτιά και την πόλη μου ίδρυσαν Μικρασιάτες πρόσφυγες. Γιατί η εχθρότητα απέναντι στον ξένο είναι ενάντια στη φιλόξενη παράδοση των Ελλήνων (Ξένιος Ζεύς), στην Δημοκρατική και Ανθρωπιστική ιδιοσυγκρασία του λαού μας, στην Χριστιανική πίστη όπου ομολογεί το κράτος μας και η πλειοψηφία του λαού μας. Το να κρίνουμε έναν άνθρωπο λόγω της θρησκευτικής του πίστης, της εθνοτικής του καταγωγής και του χρώματος του δέρματός του είναι επικίνδυνο. Το ίδιο επικίνδυνη είναι και η κοινωνική προκατάληψη εναντίον συνανθρώπων μας που οδηγεί σε bullying λόγω κάποιας σωματικής ή νοητικής ιδιομορφίας, προσωπικών χαρακτηριστικών και επιλογών.
Το προσφυγικό – μεταναστευτικό ως ένα από τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας θεωρώ ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους μας με ψυχραιμία, γνώση του αντικειμένου, χωρίς φοβίες και προκαταλήψεις ή αγιοποιήσεις, για να αντιμετωπιστεί σε κάποιο βαθμό. Η άποψη-πρότασή μου (δεν πρωτοτυπώ) συνοδεύεται από κάποια βασικά πράγματα, άλλα που αφορούν πιο μακροπρόθεσμους στόχους και άλλα άμεσα.
Πρώτον, να κάνουμε τα πάντα μέσα από ένα νέο, πλατύ «Κίνημα Ειρήνης» να σταματήσει ο πόλεμος σε μια σειρά χώρες πιέζοντας τους ισχυρούς να οδηγηθούν σε διαπραγματεύσεις για την εξεύρεση λύσης, το μπλοκάρισμα της πώλησης όπλων και την απαγόρευση όπλων μαζικής καταστροφής.
Δεύτερον, η Ευρώπη που με την αποικιοκρατία της κατέστρεψε χώρες και λαούς να αναλάβει το μέρος των προσφύγων που της αντιστοιχεί και να πιεστεί η Τουρκία να τηρήσει τις συμφωνίες της.
Τρίτον, οι ανεπτυγμένες χώρες να πιεστούν να πάψουν να εκμεταλλεύονται ασύστολα τον Τρίτο κόσμο και να δοθούν μέσα από ένα Αναπτυξιακό Ταμείο τα ποσά που χρειάζεται η στήριξη της οικονομίας τους για να μην φεύγουν οι άνθρωποι από τη χώρα τους. Αυτό προϋποθέτει ισχυρή πίεση των πολιτών στις κυβερνήσεις τους, αλλά και σε πολυεθνικές που στηρίζονται στην αποζύμηση του φυσικού πλούτου αυτών των χωρών και στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας που επιβάλλουν.
Τέταρτον, οι δομές εγκατάστασης στη χώρα μας να τηρούν τις προϋποθέσεις αξιοπρεπούς διαβίωσης, με κατανομή σε όλη τη χώρα. Επιτροπές προσφύγων και μεταναστών με τη συνεργασία των Ελληνικών αρχών και των τοπικών κοινωνιών να φροντίζουν για την αρμονική ενσωμάτωσή τους, με αυστηρές ποινές σε όσους παρανομούν ή δεν σέβονται τη φιλοξενία που τους παρέχεται. Κανείς πρόσφυγας και μετανάστης δεν είναι ένοχος επειδή είναι ξένος, όπως και κανείς δεν είναι άγιος επειδή είναι ξένος. Οργάνωση, υποδομές, σεβασμός, έλεγχος, αποσυμφόρηση των νησιών, θα οδηγήσουν να αποφύγουμε ακρότητες, να υποδεχθούμε όσους αιτούνται άσυλο, να ενσωματώσουμε τους μετανάστες με νόμιμες διαδικασίες, διώκοντας αυστηρά τους φανατικούς και όσους παρανομούν μη σεβόμενοι τη φιλοξενία.
Αυτό το κλίμα οργάνωσης και αποδοχής του ξένου μπορεί να επικρατήσει στη χώρα μας όταν συνοδευτεί με σοβαρά μέτρα ανακούφισης της φτώχειας των οικονομικά ασθενέστερων συμπολιτών μας, την οικονομική ανάπτυξη με σεβασμό στον άνθρωπο και στο φυσικό περιβάλλον, τον περιορισμό της ανεργίας και την αναστροφή της φυγής των νέων μας στο εξωτερικό, την πραγματική άνοδο μισθών και συντάξεων, τη στήριξη υγιών επιχειρηματικών πρωτοβουλιών κυρίως των μικρών και μεσαίων επαγγελματιών.
