Με επιστολή του Λύκειο της Ν. Ιωνίας προειδοποιεί ότι θα διώκονται οι γονείς για παραμέληση ανηλίκων στην περίπτωση που τα παιδιά τους, μαθητές του σχολείου συμμετάσχουν σε κατάληψη. Σχολίασα την συγκεκριμένη επιστολή στα social media και δέχθηκα πολλά τηλεφωνήματα και e-mails, ενώ ξεκίνησε ένας σοβαρός διάλογος στη σελίδα της εφημερίδας μας στο facebook. Η μεγάλη πλειοψηφία των συμπολιτών συμφώνησε με την άποψή μου, υπήρχαν βεβαίως και αντίθετες απόψεις που όμως νομίζω ότι δεν μπήκαν στην ουσία του θέματος. Ας αποσαφηνίσω λοιπόν την άποψή μου θεωρώντας ότι πρέπει να πάρουν θέση η δημοτική αρχή, οι δημ. παρατάξεις και βεβαίως οι σύλλογοι των γονέων και των εκπαιδευτικών.
Υποστηρίζω τα εξής:
1) Η Εκπαίδευση στη χώρα μας έχει πολλά προβλήματα και δεν νομίζω να υποστηρίζει κάποιος στα σοβαρά ότι όλα είναι καλώς καμωμένα. Συνεπώς είναι δικαιολογημένα τα αιτήματα εκπαιδευτικών και μαθητών που ζητούν κτηριακές υποδομές, χρηματοδότηση, εργαστήρια, βιβλία, εκπαιδευτικούς και τόσα άλλα, θα πρόσθετα και ουσιαστική μόρφωση και παιδεία χαρακτήρα. Αυτές οι διεκδικήσεις γίνονται με καταθέσεις προτάσεων στο αρμόδιο Υπουργείο από φορείς εκπαιδευτικών και γονέων, στη Βουλή, αλλά και εκτός Βουλής με απεργίες και άλλες μορφές διαμαρτυρίας. Μάλιστα όσες φορές δόθηκε ο λόγος στη μαθητιώσα νεολαία εκπλαγήκαμε από την ωριμότητα που έθεσε τα προβλήματά της.
2) Εφόσον συμφωνήσουμε ότι η Εκπαίδευση πάσχει σοβαρά παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των διδασκόντων και ότι τα νιάτα των σχολείων μας δικαίως θέτουν πολλές φορές σοβαρά θέματα, ας συμφωνήσουμε ότι στη σημερινή κοινωνία η διαπαιδαγώγηση των παιδιών δεν είναι μόνο θέμα των γονιών τους, όπως παλιά. Σήμερα ένα παιδί από πολύ μικρό μεγαλώνει με τα πρότυπα ζωής που του δίνει η Κοινωνία μας, με τα δικά του προβλήματα ειδικά της εφηβείας, με επιρροές από τα Μέσα ενημέρωσης, το σχολείο, τις παρέες και γενικά με όσα βλέπει και ακούει για μια Κοινωνία σε κρίση αξιών, μέσα στις συγκρούσεις, τη διαφθορά, την κοινωνική βία, την απαξίωση της γνώσης, τον ωχαδελφισμό, για την Κοινωνία του βολέματος, του τζόγου, του παράνομου πλουτισμού και της αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο. Ας το παραδεχθούμε, εμείς οι μεγάλοι είμαστε υπεύθυνοι για την Κοινωνία που δημιουργήσαμε ή που αδιαφορήσαμε, είμαστε υπεύθυνοι γιατί το μέλλον των παιδιών μας κινδυνεύει από την υψηλή ανεργία, από τα χαμηλά μεροκάματα, από τη διάλυση της χώρας μας που προσπαθεί να ορθοποδήσει μετά από μια σκληρή 10ετία που οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες νέους μας στο εξωτερικό, είμαστε υπεύθυνοι για τη στέρηση ελπίδας στα νιάτα της χώρας μας.
3) Τα παιδιά μας, η μαθητιώσα νεολαία μας αντιδρά σ’ αυτή την πραγματικότητα και κάποιες φορές με τον αυθορμητισμό και τη δύναμη των νιάτων της. Αυτή η ζωτική ενέργεια που αν κατευθυνθεί σωστά είναι η μόνη ελπίδα γι’αυτή τη χώρα. Οι μαθητές μας λοιπόν αρκετές φορές εξεγείρονται με σειρά αιτημάτων που από κάτω βράζει η συνολική δυσαρέσκεια για την κοινωνία των μεγάλων. Ξεσηκώνονται, κάνουν και καταλήψεις των σχολείων τους, κάποιες φορές χωρίς πολλή σκέψη και σε κάποιες φορές γίνονται ζημιές ή εισχωρούν άσχετοι. Δεν μιλάω όμως γιαυτές με τις οποίες διαφωνώ. Μιλάω για τη βροντερή φωνή που βγαίνει μέσα από τις διαμαρτυρίες των μαθητών μας, των παιδιών μας που βλέπουν τα αδιέξοδα που εμείς δημιουργήσαμε και αντιδρούν.
4) Θα πούνε κάποιοι καλοπροαίρετα, άμα τα παιδιά που είναι ανήλικα κάνουν καταλήψεις δημοσίων κτηρίων δεν παρανομούν; Κι αφού είναι ανήλικα οι γονείς φταίνε για την διαπαιδαγώγησή τους κι αυτοί πρέπει να διωχθούν γιατί η κατάληψη δημόσιου κτηρίου είναι ποινικό αδίκημα. Αυτά λέει η επιστολή του σχολείου η οποία δεν αναφέρεται σε πιθανές φθορές κατά την κατάληψη, αλλά στην ίδια την κατάληψη ως πράξη. Προσωπικά είμαι επιφυλακτικός απέναντι στις καταλήψεις σχολείων για άλλους λόγους, αλλά υποστηρίζω το δίκαιο των αιτημάτων των μαθητών μας και το δικαίωμά τους να το εκδηλώνουν με επιχειρήματα και την αγωνία της νιότης τους, μήπως και ξυπνήσουμε και δούμε από κοντά τα προβλήματα. Θεωρώ απαράδεκτο να βάζουμε στα παιδιά μας τη στάμπα του εγκληματία μιλώντας για καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, για τα σχολεία τους κύριοι μιλάμε. Αντίθετα υποστηρίζω ότι η ποινικοποίηση τέτοιων μορφών διαμαρτυρίας δημιουργεί οργή στους νέους και μπορεί να τους φέρει σε σύγκρουση με τους γονιούς τους, ενώ τους ωθεί σε αδιέξοδους δρόμους.
5) Κάποιοι λένε, αυτός φταίει, ο ταλαίπωρος γονιός που κουράζεται όλη τη μέρα, που προσπαθεί να τα φέρει βόλτα, που πληρώνει φροντιστήρια, σχολές, αθλητικούς συλλόγους, μόνο και μόνο για να έχει το παιδί του εφόδια για μια καλύτερη ζωή. Αυτός ο γονέας που όπως υποστήριξα πιο πάνω είναι εν μέρει μόνο υπεύθυνος για την διαπαιδαγώγηση του παιδιού του, που αγόγγυστα πληρώνει, που κάθεται κουρασμένος (πατέρας και μητέρα) να το διαβάσει, που τραβάει τόσες και τόσες αγωνίες, που στερείται προσωπικό χρόνο, απ’ αυτόν τον γονιό τι ζητάει η Πολιτεία, να τον τιμωρήσει; Αυτόν τον γονιό υπερασπίζομαι. Διαπράττεις ποινικό αδίκημα του λέει μια εκπαίδευση που τον δουλεύει όταν υποστηρίζει ότι είναι δωρεάν, που δεν αναγνωρίζει το βλάσφημο της αναφοράς σε ποινική του δίωξη. Μιλάω για την Πολιτεία που στρουθοκαμηλίζει που αρνείται να συζητήσει τα προβλήματα με αυτούς που άμεσα τους αφορούν, τους νέους μας, που προτιμά την ποινικοποίηση αντί την κατανόηση και τον διάλογο που στρέφει γονείς και παιδιά τον ένα απέναντι στον άλλον, παίρνοντας στα σίγουρα αντίθετα αποτελέσματα.
Συμπερασματικά πιστεύω ότι θα ήταν προτιμότερο να ακούγαμε τα αιτήματα των μαθητών μας και να προσπαθήσουμε με διάλογο να τα λύσουμε, αντί να καταφεύγουμε σε τέτοιες ενέργειες που δεν λύνουν το πρόβλημα της υποβάθμισης της Εκπαίδευσης και δημιουργούν επιπλέον συγκρουσιακές καταστάσεις σε σχολεία και σε οικογένειες. Η μαθητιώσα νεολαία μας είναι οι αυριανοί πολίτες της χώρας μας, η ελπίδα και το μέλλον της και δεν θα λυθούν τα προβλήματα με τους γονείς πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.
