Δεύτερο εικοσιτετράωρο και κάθομαι μπροστά σ’ ένα λευκό χαρτί για να γράψω για το Βασίλη.
Πώς να ξεκινήσω; Πώς να βάλω σ’ ένα χαρτί 54 χρόνια; Τόσα γνωριζόμαστε με τον Βασίλη. Απ’ την πρώτη δημοτικού. Δημοτικό μαζί Γυμνάσιο μαζί μέχρι και στο φροντιστήριο μαζί, για τις εξετάσεις στο πανεπιστήμιο.
Και τα τελευταία χρόνια συνεργασία στην μεγάλη του αγάπη την IONIANET, το δημιούργημά του.
Κάθε μέρα πρωινός καφές για να μιλήσουμε για τα ραντεβού μας και πως θα κάνουμε καλύτερη την εφημερίδα. Κάθε μέρα.
Κάθε μέρα συζήτηση για το τι πρέπει να κάνουμε για να καλυτερέψουμε την άλλη κοινή μας αγάπη. Την πόλη μας. Την Ν. Ιωνία
Κι’ όταν η πανδημία μάς μάντρωσε κάθε μέρα τηλέφωνο με τα ίδια θέματα συζήτησης.
Όμως εδώ και κάποιες μέρες δεν χτυπάει το ρημάδι.
Τελευταίο τηλέφωνο με κάποιες σκόρπιες λέξεις με οδηγίες.
Ακούγεται ο θόρυβος απ’ το μηχάνημα με το οξυγόνο. Του μιλάω δεν μ’ ακούει.
Κουράγιο Μπίλη εσύ είσαι μαχητής. Οι γιατροί δεν μας δίνουν πολλές ελπίδες.
‘’Ίσως αν ερχόταν νωρίτερα’’. Άργησες να ζητήσεις βοήθεια Βασίλη. Γιατί ρε Βασίλη
Γαμώτο.
Αλλά δεν μπορεί θα χτυπήσει το ρημάδι. Νάτο χτυπάει. Είναι η Φωτεινή.
Πάει ο Βασίλης έφυγε. Βουβαμάρα. Μου φεύγει το τηλέφωνο. Μιλάει η Σοφία ενώ ψάχνω να καταλάβω τι συμβαίνει.
Με παίρνουν φίλοι και με ρωτάνε. Είναι αλήθεια;
Είναι;
Ο γιός μου έγραψε ότι σε αισθανόταν σαν πατέρα. Δικαιούμαι λοιπόν να σε λέω Αδελφό.
Αδελφέ μου δεν σου λέω αντίο. Θα τα Ξαναπούμε.
Χριστόδουλος Χοτζόγλου
