Η αναζήτηση του κακού, του αντιπάλου, αυτού που πρέπει να νικήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις, που στο όνομά του θα συσπειρώσουμε τα μέλη μας, τους οπαδούς μας, τελείωσε.
Στο όνομα αυτού του αντιπάλου έγιναν πολλές συμμαχίες, υποσχέσεις δόθηκαν, το κοινό φανατίστηκε και ο κακός, ο βάρβαρος είχε όνομα. Ήταν ο άλλος, αυτός που εκπροσωπεί την διαφορετική άποψη που πρέπει να αποκαλύψουμε αυτά που έκανε, αυτά που δεν έκανε κι αυτά που θα κάνει. Βέβαια μετά το κλείσιμο της κάλπης, ως δια μαγείας, οι τόνοι έπεσαν και ακολουθεί πλέον η υπεύθυνη κυβέρνηση και η υπεύθυνη αντιπολίτευση.
Όσοι και όσες παρακολουθήσαμε αρκετά, από πολιτικό βίτσιο, την προεκλογική περίοδο εύκολα θα καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα, εκτός αν είμαστε αρκετά πωρωμένοι οπότε το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι το κόμμα εκάστου και όλοι οι άλλοι να πάνε να πνιγούνε.
Εξηγούμαι, πολλά σοβαρά θέματα δεν συζητήθηκαν, ο προγραμματικός λόγος και τα επιχειρήματα περιορίστηκαν, ο θόρυβος και οι καυγάδες άνευ ουσίας κυριάρχησαν, ιδιαίτερα στα τηλεοπτικά πάνελ, απουσίασε στην πλειονότητά του ο δημοκρατικός διάλογος ή αν θέλετε η Παιδεία του να μπορεί κάποιος να συζητάει. Για μια ακόμα φορά πολλοί πολιτικοί απευθύνθηκαν στο θυμικό του ψηφοφόρου παρά στη λογική του, τα επιχειρήματα στην πλειονότητά τους απουσίασαν και τα χαμηλά ένστικτα όλων μας επιβεβαιώθηκαν. Θα μου πείτε όλοι ίδιοι δεν ξεχώρισε κάποιος, κάποια;
Σαφώς, δεν είναι όλοι ίδιοι, οι ίδιοι άνθρωποι με άλλο συνομιλητή πολλές φορές λειτουργούσαν διαφορετικά και τότε ο ορθός λόγος ακούστηκε. Απλά, ισχυρίζομαι ότι με αυτού του επιπέδου αντιπαράθεση, γιατί συζήτηση κατά τη γνώμη μου δεν έγινε, σοβαρά θέματα δεν συζητήθηκαν ή απλά ακροθιγώς αναφέρθηκαν.
Ακούσαμε για την περίφημη Ανάπτυξη της Οικονομίας, την Ανεργία, τις Συντάξεις, το Κοινωνικό κράτος, την Ασφάλεια των πολιτών και άλλα τέτοια παρόμοια, όλα σωστά και άγια, αλλά ουσιαστικά δεν ακούσαμε για τα βασικά κατά τη γνώμη μου, την Παιδεία, τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό.
Για την Παιδεία μας, όπου έχουμε παραμείνει ακόμη στον μαυροπίνακα τη στιγμή που νέα μοντέλα μετάδοσης γνώσης έχουν αναπτυχθεί στις προηγμένες χώρες. Αξιοποίηση του διαδικτύου, πολλαπλά βιβλία, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, σύνδεση του σχολείου με την κοινωνία και την εργασία, διαλέξεις επιλεγμένων ομιλητών, έμφαση στην κριτική σκέψη αντί στην παπαγαλία, επαγγελματικός προσανατολισμός που άλλος είναι ο χαρακτήρας σου και άλλα σπουδάζεις, εκπαίδευση των διδασκόντων, ανοικτά σχολεία με συμμετοχή στις δραστηριότητες της τοπικής κοινωνίας, κυψέλες πολιτισμού, δημιουργικότητας και δημοκρατίας.
Να πούμε για την παραμελημένη Τεχνική εκπαίδευση που πρέπει να μετακινηθείς χιλιόμετρα για την ειδικότητά σου, σε σχολεία που είναι υποβαθμισμένα, με ηρωικούς καθηγητές και ταλαιπωρημένους μαθητές;
Να μιλήσουμε για την ειδική αγωγή και τα μαθησιακά προβλήματα, την απουσία ενημέρωσης για το Σεξ, την αποδοχή του μειονεκτικού μαθητή που δέχεται bullying, την βία μεταξύ ανηλίκων, την απόλυτη κυριαρχία του κινητού ως εξορκισμός της μοναξιάς των νέων ανθρώπων; Δείτε τα είδωλα των νέων μας κι όχι μόνο, ποδοσφαιριστές, τραγουδιστές και κάποια λαμόγια. Κι από πίσω έλλειψη επικοινωνίας με τους γονείς, μαγκιές, μηδενισμός, εργασιακή ανασφάλεια, απουσία οράματος. Και δεν φταίνε τα παιδιά, κυρίως φταίμε εμείς οι μεγάλοι, η Πολιτεία που ολιγωρεί ή αδιαφορεί.
Αν λοιπόν δεν ξεκινήσεις να φτιάξεις την Εκπαίδευσή σου και μετά να προχωρήσεις στην Παιδεία όλου του πληθυσμού με συνεχή προγράμματα επιμόρφωσης ενηλίκων, με τη διάδοση και υποστήριξη του βιβλίου που επίσης δεν άκουσα κάτι, με σχολές γονέων, με θεσμοθέτηση της συμμετοχής των πολιτών στα κοινά με συνέπεια την επανάκαμψη της κοινότητας, με δημιουργικές δραστηριότητες για όλες τις ηλικίες, όλες ενέργειες που θα δώσουν έναν άλλο αέρα σε έννοιες όπως δημοκρατία, ευθύνη, σεβασμός, αλληλεγγύη, τότε μην απορείς αγαπητέ συμπολίτη για τα δεινά που βιώνουμε.
Και όλα αυτά βεβαίως πάνε χέρι – χέρι με τον Πολιτισμό όχι αυτόν του θεάματος, αλλά των γειτονιών. Τη στήριξη των πολιτιστικών δραστηριοτήτων των χιλιάδων τοπικών ή θεματικών συλλόγων, την έμπνευση ώστε να ασχοληθεί ο καθένας με κάτι δημιουργικό, μια ώθηση προς τη μουσική, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τα Γράμματα και τις καλές τέχνες, μια Πολιτεία που θα ενισχύει με πάθος την Παιδεία και τον Πολιτισμό τις βάσεις αυτής της κοινωνίας, τις προϋποθέσεις για την ανάκαμψη αυτής της χώρας, κυρίως για την αλλαγή της κυριαρχούσας νοοτροπίας του βολέματος και του ωχαδελφισμού.
Κι αν όλα τα προηγούμενα οδηγούν στη νοητική και συναισθηματική υγεία να προσθέσουμε και την υγεία του σώματος. Ο μη εμπορευματοποιημένος Αθλητισμός, η στήριξη των χιλιάδων μικρών και μεγάλων σωματείων της γειτονιάς, ο μαζικός αθλητισμός για όλους, η υγιεινή διατροφή και διαβίωση, η προστασία του δομημένου και του φυσικού περιβάλλοντος, η άρνηση ή περιορισμός κάθε είδους εξαρτησιογόνων ουσιών που φτάσαμε να είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη στο αλκοόλ, στο τσιγάρο, στην παχυσαρκία, ούτε όλα αυτά συζητήθηκαν.
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα που δεν συζητήθηκαν για τα μικρά και τα μεγάλα, τα σοβαρά ζητήματα που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον της χώρας μας, αλλά θα αρκεστώ στα παραπάνω γιατί θεωρώ ότι είναι τα βασικά που πρέπει να είναι προτεραιότητες στην φροντίδα όλων μας, της Πολιτείας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, του κάθε είδους Φορέα.
Προτεραιότητες γιατί ισχυρίζομαι ότι η Οικονομία και όλα τα άλλα συνδέονται, γιατί οι τομείς που ανέφερα είναι οι βάσεις για την πρόοδο της χώρας μας ή της επιπλέον οπισθοδρόμησής της, γιατί η πτώχευση της Οικονομίας μας έχει αιτίες και δεν μας αξίζει να τσαλαβουτάμε στα ίδια και στα ίδια χωρίς να εστιάζουμε στα παραπάνω που θεωρώ ότι είναι οι βάσεις της ανάκαμψης της ζωής όλων μας.