Υπάρχει κάποιο μήνυμα, κάποιο σύνθημα της δημοκρατικής εξέγερσης του 1973 που ξεκίνησε από την Νομική και ολοκληρώθηκε στο Πολυτεχνείο; Υπάρχει κάτι που αξίζει να θυμόμαστε και το οποίο επιθυμούμε να τιμούμε με τις αντίστοιχες εκδηλώσεις, πορείες, κλπ. Έχουν γραφτεί πάρα πολλά και δεν μπορούμε να προσθέσουμε παρά ελάχιστα.
Μικρή συνεισφορά μου οι προσωπικές μου εμπειρίες ως μαθητής του Γυμνασίου της Ν.Ιωνίας τον Νοέμβρη του ’73, τότε που μικρά παιδιά δεν πολυκαταλαβαίναμε τι συμβαίνει, ακούγαμε για φοιτητές και Πολυτεχνείο, για φασαρίες στην Αθήνα, διακρίναμε όμως μια πρωτόγνωρη αναστάτωση στον οικογενειακό μας κύκλο. Φίλοι και γνωστοί για πρώτη φορά μιλούσαν, με φόβο, όμως μιλούσαν, έλεγαν κάποιες λέξεις όπως Δημοκρατία, Χούντα, Φασίστες κι εμείς προσπαθούσαμε να καταλάβουμε περισσότερα, να λάβουμε μέρος σ’ αυτό το κλίμα ενθουσιασμού που υπήρχε σε σημείο να ξεθαρρεύουμε και να συζητάμε στο Γυμνάσιο με τους συμμαθητές μας, αλλά και με μεγαλύτερα παιδιά.
Ναι, τα πράγματα είχαν αλλάξει, ο φόβος είχε δώσει τη θέση του σ’ ένα πρωτόγνωρο αίσθημα ελευθερίας. Το καταλαβαίναμε ,το νιώθαμε, είχαμε πήξει πια στην προπαγάνδα των Απριλιανών, στην καταπίεση στο σχολείο, στους καταναγκασμούς, στους κούφιους πατριωτισμούς, στο πολιτιστικό κιτς, στην πνευματική ένδεια, στην καταπίεση, στο ψέμα. Ο άνεμος της ελευθερίας φυσούσε και εκείνη τη νύχτα του Νοέμβρη το δενδράκι της ελευθερίας έπρεπε να ποτιστεί με αίμα.
Η δημοκρατική εξέγερση του Πολυτεχνείου μεταμόρφωσε τις ιδιοσυγκρασίες μας, τον χαρακτήρα μας. Μιλούσαμε μεταξύ μας, διαφωνούσαμε με καθηγητές μας, αντιδρούσαμε σε χουντικά κηρύγματα. Το Γυμνάσιο της Νέας Ιωνίας στα Πευκάκια είχε μεταμορφωθεί, δεν περνούσε πια ο Φασισμός, κοροϊδεύαμε την Χούντα, μέσα σε λίγους μήνες από παιδιά γίναμε ώριμοι έφηβοι, με όλον αυτόν τον ενθουσιασμό και την αποκοτιά της ηλικίας.
Αρχίσαμε να διαβάζουμε κάποια φυλλάδια, να συζητάμε κρυφά με κάποιους φοιτητές, να αντιστεκόμαστε στην απίστευτη ρηχότητα της προσφερόμενης εκπαίδευσης. Όλο το πρώτο εξάμηνο του’74 το περάσαμε γρήγορα, λες και καβαλήσαμε τον χρόνο, μάθαμε πολλά, ωριμάσαμε ξαφνικά. Ακολούθησε η προδοσία της Κύπρου και η αγανάκτηση όλου του κόσμου, μετά η Μεταπολίτευση, η πιο έξαλλη, θα έλεγα, στιγμή της ζωής μου. Χτυπιόμασταν μεταξύ μας, ο ένας στην πλάτη του άλλου, γελούσαμε, φωνάζαμε, αγκαλιαζόμασταν. Κάτω η Χούντα, ζήτω η Δημοκρατία, Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία.
Η νέα σχολική χρονιά μάς βρήκε έτοιμους να αγωνισθούμε με όλη την ορμή της νιότης για το μήνυμα του Νοέμβρη. Η πρώτη πορεία του Πολυτεχνείου, οι συναυλίες, οι μαθητικές νεολαίες, μια αγνή εποχή με οράματα για ένα καλύτερο κόσμο, με ιδανικά. Ναι, εμείς λέγαμε θ’ αλλάζαμε τον κόσμο γιατί αξίζει στη χώρα μας, σε όλους τους Έλληνες, να είμαστε ελεύθεροι και δημιουργικοί, με δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Μεγαλώσαμε, πολλά άλλαξαν, κάποιοι κάθισαν πάνω στις δάφνες του Πολυτεχνείου για να ανέβουν σε αξιώματα και να ξεχάσουν τα λόγια τα νεανικά. Κάποιοι και είναι πολλοί, πιστεύουν ότι ο αγώνας συνεχίζεται με δημοκρατικά μέσα, με δημιουργικές προτάσεις, για Ειρήνη στην πολύπαθη περιοχή μας, για εμβάθυνση της Δημοκρατίας, για αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, για Υγεία και Παιδεία για όλους, για απομόνωση ολοκληρωτικών αντιλήψεων. Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου του ’73, συνεχίζουν σαν φαντάσματα να πλανούνται γι’αυτούς που θυμούνται και δεν ξεχνούν, για όσους φίλους και αντιπάλους χάραξε τη ζωή τους η δημοκρατική-αντιφασιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου . Σήμερα που ο Φασισμός έχει πολλά πρόσωπα και δυστυχώς επιβιώνει, συναντά την αντίσταση όλων των πολιτών του λεγόμενου συνταγματικού τόξου, γιατί ο αγώνας για να πραγματοποιηθεί το μήνυμα του Νοέμβρη του ’73, παραμένει πάντα επίκαιρος, ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
