Μαμά μου γιατί να μην έχω βγει και εγώ από την κοιλίτσα σου όπως οι φίλοι μου; Μαμά μου θα με παρατήσετε ποτέ; Μαμά μου με αγαπάτε; Ένας αρχέγονος φόβος που πηγάζει από την κοιλιά της βιολογικής μητέρας στο έμβρυο και που θα παραμείνει ανοιχτή πληγή στο παιδί μεγαλώνοντας. Το παιδί αυτό νιώθει συχνά ανασφάλεια,κάνοντας τις νύχτες του εφιαλτικές, ξυπνώντάς το και αποζητώντας λίγο αγκαλίτσα, λίγα ζεστά λογάκια.
Ξεκινώντας να γράφω αυτό το άρθρο, έχοντας εμπειρία στο θέμα αυτό, μου έρχονται στο μυαλό σκηνές και σκέψεις με πολύ αγωνία. Αυτή η κατάσταση θέλει δύναμη και σταθερές θέσεις για να μην μπερδευτεί το παιδί βλέποντας αδύναμους τους γονείς του να αντεπεξέλθουν στο θεάρεστο έργο που έχουν μπροστά τους. Η υιοθεσία είναι μια σοβαρή συνειδητή πράξη αγάπης. Πρώτα απ όλα έχει γνώμονα παιδοκεντρικό και όχι προσωποκεντρικό, κοιτάς το συμφέρον του παιδιού και όχι ότι σε καταξιώνει στην κοινωνία ως γονιό, κοιτάς απλά το παιδί που σου έδωσε ο θεός να του προσφέρεις Αγάπη, Ασφάλεια, Προστασία, χωρίς όρους πιο πολύ ίσως από το να ήταν βιολογικό σου παιδί.
Με γνώμονα όλα αυτά προχωράς, με υπευθυνότητα στην καλή ανατροφή του και ο θεός δεν σε επιλεγεί για γονέα του έτσι απλά, έχεις να κάνεις έργο σοβαρό να του διδάξεις την ζωή, μα πάνω από όλα να αγαπάει τον εαυτό του και να μην θεωρεί ότι είναι κάτι λιγότερο από τα άλλα παιδιά Να ξέρει ότι για τους γονείς του είναι μοναδικό, πολύτιμο ότι είναι το ΠΑΙΔΙ ΤΟΥΣ και αυτό δεν θα το αλλάξει κάνεις .
Έχω ακούσει όταν ένα παιδί από υιοθεσία περνάει καλά πόσο τυχερό είναι. Από μια άποψη έτσι είναι, όμως αν κάτσει να σκεφτεί κάποιος με το μυαλουδάκι του παιδιού θα καταλάβει την εγκατάλειψη που νιώθει γιατί η μητέρα του το παράτησε, μια λέξη κλειδί, μια λέξη πληγή που πάντα αιμορραγεί και πρέπει οι θετοί γονείς να την γιατρέψουν και την γιατρεύεις με αγάπη, πολύ αγάπη και αλήθειες, ποτέ ψέματα ποτέ υπεκφυγές.
Όταν η Πολιτεία σου δώσει αυτό το παιδί και σε κρίνει ικανή οικογένεια να το αναθρέψεις πρέπει να έχεις αποφασίσει να είσαι διπλά του.
Οι διαδικασίες πολλές, αλλά αναγκαίες, συνεδρίες με κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχιάτρους έλεγχους, δικαστήρια, όμως από τα παιδιά λίγα υιοθετούνται . Τι έχει αλλάξει μέχρι τώρα; (το άρθρο αυτό θα σας κατατοπίσει “Αναδοχή και υιοθεσία στην Ελλάδα: Όλα όσα αλλάζει ο νέος νόμος”)
Όταν φτάσει η Αγία ώρα να έχεις το παιδί σπίτι σου πρέπει να δρομολογήσεις πολλά πράγματα, το πρώτο πράγμα που σε πιάνει ανασφάλεια είναι όταν πω στο παιδί μου ότι είναι υιοθετημένο πως θα αντιδράσει ; Θα μου φύγει ; Όχι, γιατί αν από την πρώτη μέρα χτίσεις σωστά θεμέλια η πολυκατοικία δεν πέφτει, πας βήμα -βήμα. Από τα πρώτα χρόνια του όταν λοιπόν φτάσει στην ηλικία των 5 χρόνων να ξέρει το παιδί σου ότι είναι καρπός καρδίας, δεσμός αγάπης. Καμιά φορά ακούω: δεν του το έχουν πει ή έφτασε μεγάλο και το έμαθε και απέρριψε την οικογένεια του . Αυτό συμβαίνει γιατί τα θεμέλια ήταν σαθρά από ψέματα και η πολυκατοικία έπεσε. Τα παιδιά δε έχουν ούτε χρώμα ούτε ιθαγένεια ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.
Υστερόγραφο: «προσπαθώ να σε κοιμίσω και προσπαθώ να ακολουθήσω την ανάσα σου, να ανασαίνουμε το ίδιο, προσπαθώ να κάνω παύσεις για να ακολουθώ τον ρυθμό της καρδιάς σου έτσι να σου είναι γνώριμος να μην φοβάσαι μέχρι να με γνωρίσεις … μαμά ήθελα και εγώ να βγω από την κοιλίτσα σου και στεναχωριέμαι, αγάπη μου και εγώ ήθελα να σε νιώσω μέσα μου να σε ακούω, μαζί παιδί μου θα το γιατρέψουμε είμαι δίπλα σου … Άλλα αυτό δεν αλλάζει, είσαι το παιδί μου, είσαι η ψυχή μου, είσαι η ανάσα μου!»
