Η ΙΟΝΙΑΝΕΤ.gr, έχει τη χαρά να φιλοξενεί ένα κείμενο του Ιωνιώτη Γιάννη Πλαχούρη, αξιόλογου δημοσιογράφου, λογοτέχνη και εκδότη της εφημερίδας “ΙΩΝΙΚΗ”, η οποία κυκλοφορούσε επί χρόνια στο δήμο μας, για τον συνδημότη μας Γιάννη Κορίδη, μια εξαιρετική φυσιογνωμία των Γραμμάτων, ιδρυτή των εκδόσεων “Ιωλκός”, με ιδιαίτερα σημαντική, πολύχρονη προσφορά στα πολιτιστικά πράγματα της Νέας Ιωνίας και της χώρας μας.
Η επί πολλά χρόνια σχέση μας με τους συμπολίτες μας των Γραμμάτων και των Τεχνών είναι πολύ ισχυρή και θεωρούμε υποχρέωσή μας να αναδεικνύουμε το έργο τους και την προσφορά τους στη Ν. Ιωνία και στη χώρα μας. Στις εκδόσεις μας έχουν φιλοξενηθεί κατά καιρούς παρουσιάσεις Ιωνιωτών λογοτεχνών, ενώ το 2005 και το 2011 εκδώσαμε το Λεύκωμα “ΙΩΝΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ” με έργα Ιωνιωτών ζωγράφων, εικαστικών και ποιητών.
Φιλοδοξούμε με παρουσιάσεις όπως του Γ. Κορίδη από τον Γ. Πλαχούρη, να συνεχιστεί η ενημέρωση των Ιωνιωτών για τον πολιτιστικό πλούτο της πόλης μας και να συμβάλλει η εφημερίδα μας στην ανάδειξη της ζωής και του έργου συμπολιτών μας που προσέφεραν ή συνεχίζουν να προσφέρουν στον Άνθρωπο και στον Πολιτισμό.
Βασίλης Μαγκαναδέλλης, Εκδότης ΙΟΝΙΑΝΕΤ.gr
*(διαβάστε εδώ και άρθρο του Γ. Πλαχούρη στην ΙΟΝΙΑΝΕΤ.gr, τον Δεκέμβριο του 2005, για τον Βάσο Βογιατζόγλου).
Αρχές, αγώνας και συνέπεια
Γράφει ο Γιάννης Πλαχούρης*
Ο Γιάννης Κορίδης είναι από τις πολυτιμότερες παρουσίες του τόπου μας για το περιεχόμενο του έργου, την ποιότητα και τη σημασία του. Να αποτιμήσω την προσφορά του είναι μια τέτοια τιμή που ομολογώ δεν την περίμενα ούτε στα πιο τρελά νεανικά μου όνειρα.
Επειδή,έστω κι αν ο ίδιος δεν το αντιλαμβάνεται, έχει κατορθώσει πολλοί από εμάς να συνειδητοποιήσουμε – συγκρίνοντας τόσα χρόνια την πολύμορφη και πολυεπίπεδη αξία του – πόσο βαρύ φορτίο, πόσο δύσκολο είναι να είσαι Άνθρωπος, με όλο το πλάτος και το νόημα που έχει ο ορισμός του.
Δηλαδή: ● να μένει παρών στην εποχή του, που σημαίνει ότι ζει για την Πολιτεία και η Πολιτεία πάλλεται ζωντανή μέσα του, ● να είναι ο πυρήνας της συμπεριφοράς του ενιαίος, αδιάσπαστος, ακολουθώντας σταθερές αρχές και ζωντανές ιδέες, ●να ορίζεται ελεύθερα, γεγονός που του επιτρέπει να μην αποσυνθέτει ή να παραμορφώνει την εσωτερική του πραγματικότητα. Τέλος, επέλεξε για να επικοινωνήσει μαζί μας την Τέχνη, μια αισθητική λειτουργία, η οποία -μέσα σε άλλα – δίνει την δυνατότητα σε διαφορετικές τάξεις – ομάδες – άτομα να κατανοούν και ερμηνεύουν νοοτροπίες, συμπεριφορές, βιώματα, να πλάθουν καταφυγές νέες ιδέες και οράματα, να συνδέονται μεταξύ τους και να μπορούν να τα αλλάζουν.
Σε μας, τους νεότερους, ο Γιάννης Κορίδης έφτανε τη δεκαετία του 1960 ως μια γνήσια παρουσία. Συνεπής, που δραστηριοποιεί τις ιδέες του και τις κρυσταλλώνει σε δημιουργικές πράξεις. Εκείνη την εποχή, είχε όπως άλλοι σημαντικοί Ιωνιώτες της εποχής το χαρακτηριστικό του θρύλου. Ήταν ο μισός φτιαγμένος από όσα έκανε και ο μισός από όσα σκεπτόμαστε οι άλλοι γι’ αυτόν. Στη συνέχεια, μετά από χρόνια, έτυχε να τον γνωρίσω προσωπικά, να με τιμήσει με την φιλία και με τις διδαχές του, να πληροφορηθώ από καλούς φίλους περιστατικά και στάσεις ζωής του, να κερδίσω, τελικά, από το άρωμα της παρουσίας του και να πιστοποιήσω γιατί καταφέρνει με την συμπεριφορά και το έργο του να μετουσιώνει και να μεταπλάθει την καθημερινότητά μας.
Αυτό δεν είναι εύκολο, το αντίθετο μάλιστα. Ο κύριος Γιάννης Κορίδης ως δημοσιογράφος, εκδότης, ποιητής, πεζογράφος, ανθολόγος, πολιτιστικός και πολιτικός σύμβουλος, ιστορικός, ερευνητής, συνδικαλιστής, δημιουργεί έναν ευρύτατο χώρο δράσεων.
Στο ενεργητικό του καταγράφονται:
• 10 ποιητικές συλλογές,
• 10 πεζά (ταξιδιωτικά, βιογραφίες, ιστορικές μελέτες)
• Η έκδοση πέντε περιοδικών (Ιωλκός, Συμπόσιο, Δίοδος, Βαλκάνια, Έρευνα)
• Τρεις ανθολογίες, μεταξύ τους το «Ποιητικό Ημερολόγιο», που προηγήθηκε κι αν θέλετε συνετέλεσε να παρουσιαστούν στη συνέχεια όλα αυτά τα ετήσια λογοτεχνικά ημερολόγια, με διάφορες εκφράσεις τέχνης, που κυκλοφορούν κάθε χρόνο την περίοδο των γιορτών.
• Ένας εκδοτικός οίκος, η «Ιωλκός», που σήμερα τον διευθύνει ο γιος του Κώστας Κορίδης.
• Άπειρες συνεργασίες και μια θητεία σε όλα σχεδόν τα κορυφαία περιοδικά κι εφημερίδες της χώρας μας (Ελευθερία, Βήμα, Νέα, Ακρόπολις, Βραδυνή, Ημέρα, Ανένδοτος, Ελεύθερος Τύπος, Κέρδος, Ειδήσεις, Ταχυδρόμος, Οικονομικός Ταχυδρόμος, Εποχές, Λόγος, Ρωμιοσύνη, Ελληνίδα, Slim, Ελλάδα) ως ρεπόρτερ, διορθωτής, αρθρογράφος, χρονογράφος, κριτικός βιβλίου κλπ.
Διετέλεσε Διευθυντής σε μια σειρά από άλλα ειδικά έντυπα, που ο κύριος Κορίδης έστησε πριν χρόνια, ● το Υγειονομικό Βήμα, που είναι η πρώτη ελληνική εφημερίδα που κυκλοφόρησε σε σχήμα ταμπλόιντ, ● το Άλεφ, ● την Οικονομική και πολιτική Έρευνα. Επίσης συμμετείχε στα ΔΣ και είναι μέλος πολιτιστικών, λογοτεχνικών και του δημοσιογραφικού σωματείου της ΕΣΗΕΑ. Είναι ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Σμυρναίων, ενώ ως πρόεδρος της Ένωσης Πολιτιστικών Συντακτών εκπροσώπησε την χώρα μας σε πολλά διεθνή συνέδρια.
Πρόκειται για μια σειρά από δραστηριότητες, που, και μόνο η μία από αυτές θα μπορούσε να αποτελέσει αυτόνομο πεδίο δράσης και ν’ απορροφήσει μια ζωή.
Εδώ, πάντως, η ποσότητα της δράσης δεν μειώνει την ποιότητά της. Αντίθετα, αποδεικνύει ότι για να δημιουργηθεί εμπνευσμένο έργο, πρέπει πρώτα και πάνω από όλα, ο τεχνίτης του να διαθέτει μεγάλη ψυχή. Η μιζέρια, η δουλοπρέπεια, η προστυχιά στη σχέση και στη σκέψη, η αποστέωση στην καθημερινότητα, ποτέ δεν έθρεψαν μια δράση υψηλή.
Ο Γιάννης Κορίδης είναι ηθικός και μεγαλόψυχος. Διαθέτει αίσθημα δικαίου, τόλμη και κατά συνέπεια αγωνιστικότητα. Έντιμος, κηρύσσει και ακολουθεί ευγενικές ιδέες, πάνω από τις ευτελείς και κοινές συμπεριφορές, παρουσιάζεται γενναιόδωρος. Όταν διαφωνεί, το κάνει κατά πρόσωπο χωρίς να συκοφαντεί μετά. Όπου βρίσκει την ευκαιρία δίνει, χωρίς να τον ενδιαφέρει η ανταπόδοση. Ταπεινός, σεμνός, εχέμυθος και ήρεμος. Ταυτόχρονα είναι δυναμικός και ενεργεί με ειλικρίνεια. Έτσι το έργο του, και δεν μιλώ μόνο για το λογοτεχνικό, που έχει αδιάσπαστη σχέση με τον δημιουργό του, εκφράζει αρχές κι αξίες, ανάλογες με την ποιότητα του ανθρώπου που τιμά ο Δήμος μας σήμερα.
Οι αποδείξεις για όλα όσα λέω. – όπως και για την ποιότητα ζωής καθενός από μας – υπάρχουν στην συμπεριφορά του σε διάφορες περιστάσεις, στις πράξεις του, στον τρόπο υλοποίησής τους. Πώς ανακαλύπτεται λοιπόν αυτός ο άνθρωπος; Ανακαλύπτεται αν κοιτάξω την καρδιά μου και πολλοί από εσάς αν κοιτάξουν, επίσης, την δική τους καρδιά. Ας το επιχειρήσουμε να δούμε τι θα βρούμε.
Ο Γιάννης Κορίδης ανήκει στην παλιά φρουρά, την δεύτερη πολιτιστική γενιά με τους Τάκη Σινόπουλο, Γιώργο Γεραλή, Ιάσονα Ιωαννίδη, Δ. Δούκαρη, Βάσο Μπατζόγλου, Χρήστο Καμπούρογλου, Νίκο Καμβύση, Σπύρο Μήλα, κ. α που εμφανίστηκαν στη Νέα Ιωνία την περίοδο 1945 –1955, και μαζί με τους Χάρη Σαπουντζάκη, Τάσο Γαλάτη, Δημήτρη Μιχαηλίδη και τον Βασίλη Βογιατζόγλου είναι το μεγάλο κομμάτι των λογοτεχνών, δασκάλων για μένα και οι οποίοι, μαζί με τους Γιώργο Μιχαηλίδη, Βασίλη Βασιλειάδη, Πασιρό, Χρηστίδη, Γαζέπη, Βουλγαρέλη, Βάρβογλη Σωτήρη, Πολυκάρπου, Κώτσινα, και άλλους σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό μορφοποίησαν, τότε, την πολιτιστική φυσιογνωμία και κατ΄ επέκταση τον χαρακτήρα αυτής της πόλης.
Ήρθε μόνος του σε ηλικία 16 χρόνων από την Μολόχα Κοζάνης. Εγκαταστάθηκε σε σπίτι συγγενών του το 1950 στη Νέα Ιωνία. Καιροί μίσους και πείνας. Οι πληγές του εμφύλιου, η βία της εξουσίας. Εργάζεται σε υφαντουργεία, στηρίζει με το ελάχιστο εισόδημα την οικογένειά του, και θα συνεχίσει να το κάνει πολλά χρόνια μετά. Σπουδάζει, όταν τελειώνει την βάρδια του, πότε στο ημερήσιο και πότε στο νυχτερινό γυμνάσιο, ανάλογα με τις συνθήκες που επιτρέπει η προσπάθεια μιας ανελέητης επιβίωσης.
Η δίψα για την γνώση, τον κάνει ν’ αναζητήσει τον Κόντογλου, να συνδεθεί μαζί του, να εκδώσει με την παρότρυνση του Αϊβαλιώτη δάσκαλου, την πρώτη του ποιητική συλλογή, αξιόλογη παρ’ ότι είναι γραμμένη από ένα πρώιμα ανδρωμένο έφηβο το 1952.
Η εκτίμηση της αξίας τον παρακινεί να χτυπήσει παρέα με το νεοεκδοθέν βιβλίο του “Με την ανατολή του ήλιου” την πόρτα του Νίκου Μηλιώρη, που στάθηκε στη συνέχεια πατέρας, συνεργάτης και φίλος του, που τον γλιτώνει με προσωπική παρέμβαση, όταν η Αστυνομία συλλαμβάνει τον Γιάννη Κορίδη και του ζητούν να υπογράψει δήλωση αποκήρυξης και αυτός παρ΄ ότι εκείνη την περίοδο δεν είναι μέλος κανενός κόμματος, αρνείται να υπογράψει.
Η Νέα Ιωνία του δίνει τους πρώτους φίλους του. Εδώ αποκτιούνται οι πρώτες εμπειρίες αμφισβήτησης, συμμετέχει ή οργανώνει απεργίες, διώκεται, με φόντο πάντα την σκληρή βιοπάλη και ανάμεσα σε αυτά, όπως ξέφωτα, τα γαλλικά στην μαντάμ Μαρί Λαμπρίδη, ο προσκοπισμός, που εδώ στη Νέα Ιωνία λόγω των στελεχών του έγινε φυτώριο δημοκρατίας. Εδώ συμβαίνουν οι πρώτοι έρωτες, η πολιτική του ένταξη, η γνωριμία με σημαντικούς ανθρώπους: Εγγονόπουλο, Τσαρούχη, Φουριώτη, Α. Δόξα, Στ. Σπεράντζα, Κώστα Γραικό.
Εδώ λαβαίνει τις πρώτες ενθαρρυντικές κριτικές, εδώ συνειδητοποιεί πώς και πού χρειάζεται την Τέχνη και την καλλιεργεί. Προσλαμβάνεται στην δημοκρατική Ελευθερία το 1958, και εδώ στη Νέα Ιωνία εκδίδει το 1961 την Ιωλκό, που είναι το πρώτο λογοτεχνικό περιοδικό της χώρας μας, που ηχεί μια διαφορετική φωνή, που δίνει βήμα και συσπειρώνει αριστερούς δημιουργούς (Ρίτα Μπούμη–Παπά, Βρεττάκος, Σαμαράκης, Πενζίκης, Ζωή Καρέλλη) που μαζί με άλλους λογοτέχνες από τον προοδευτικό χώρο (Θρ. Σταύρου, Μελισσάνθη κ.α.) ουσιαστικά προετοιμάζουν το έδαφος για την έκδοση των λογοτεχνικών περιοδικών διαφορετικής πολιτικής άποψης που θα ακολουθήσουν αργότερα.
Ακολουθεί μια μακρόχρονη πολυδιάστατη προσφορά του αδιάκοπη μέχρι σήμερα. Σημειώνω το 1974 την διεύθυνση της Σύγχρονης Εποχής, το επίσημο βιβλιοπωλείο του Κ.Κ.Ε. Την επιμέλεια στ’ «Άπαντα του Λένιν» κι ένα βαλκανικό περιοδικό που την ευθύνη έκδοσής τους είχε ο Γιάννης Κορίδης. Αυτά μαζί τον «Ριζοσπάστη» αποτελούσαν τότε την κύρια θεωρητική έκφραση του Κ.Κ.Ε.
Είναι στοιχεία που πληροφορήθηκα από αλλού και τα καταθέτω ως επισήμανση σεμνότητας και ως μαρτυρία μιας υψηλής ποιότητας ανθρώπου. Γιατί αλλιώς, μάλλον, δεν θα τα μαθαίναμε ποτέ.
Όπως, για παράδειγμα την στάση του στη διάρκεια της δικτατορίας. Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι είχαν αποφασίσει να σιωπήσουν ο Γιάννης Κορίδης συναντιέται με τους Μάρκο Αυγέρη και Έλλη Αλεξίου και συμφωνούν ότι η σιωπή διευκολύνει και στερεώνει κάθε δικτατορία. Ο Γιάννης Κορίδης, και δεν ξέρω τι άλλο κάνει, γιατί ο ίδιος από σεμνότητα δεν μιλά, προωθεί μυστικά στην Κύπρο συνέντευξη του Μάρκου Αυγέρη κατά της χούντας, η οποία που δημοσιεύεται και είναι η πρώτη φωνή αντίστασης πνευματικού ανθρώπου από την Ελλάδα, για να ακολουθήσουν μετά τα γνωστά «18 κείμενα», πνευματική δίοδος προς το φοιτητικό κίνημα και το Πολυτεχνείο. Επίσης από την Κύπρο, που τόσο, λόγω και της κυρίας Βέρας Κορίδη αγαπά, μαθαίνουμε ότι συνδέθηκε με τον αντιστασιακό της πυρήνα, ότι εξέδιδε τα Κυπριακά Επίκαιρα που κυκλοφορούσαν παράνομα, ότι τροφοδοτούσε με συνεντεύξεις κι αντιστασιακά κείμενα τον Κυπριακό τύπο, συνδέθηκε με τον Μακάριο, ο οποίος και τον στεφάνωσε.
Υπάρχουν άραγε ποτέ αρκετά περιστατικά, για να χαρακτηρίσουμε ένα άνθρωπο; Ενδεικτικά παραθέτω μόνο επισημάνσεις.
Για το λογοτεχνικό έργο του έχουν ήδη τοποθετηθεί στα πενήντα χρόνια πνευματικής του δημιουργίας οι Νίκος Καζαντζάκης, Μ. Περάνθης, Πέτρος Χάρης Βάσος Βαρίκας, Μανόλης Γιαλουράκης, Δημήτρης Γιάκος, Ανδρέας Καραντώνης, Άρης Δικταίος, Γιάννης Χατζίνης, Βάσος Βαρίκας Τάκης Δόξας, Α, Φουριώτης κλπ. Αυτό έχει αξιολογηθεί σε ανθολογίες ενώ μέρος του έχει μεταφραστεί σε έξι γλώσσες, μεταξύ τους και οι πλέον διαδεδομένες αγγλικά και γαλλικά.
Κυκλοφόρησε τις ανθολογίες “Ποιητική Ανθολογία 1930-1965” (1965), “Ανθολογία Βαλκανικής Ποίησης” (1984), και τα ευρείας κυκλοφορίας βιβλία “Οι μεγάλες δίκες των αιώνων”, “Οι μεγάλοι εραστές” που είναι μια αριστερή θεώρηση ιστορικών γεγονότων, που κυκλοφόρησαν χιλιάδες τεύχη στα περίπτερα την περίοδο της χούντας, αποδεικνύοντας ότι με εξυπνάδα και τόλμη περνάς χλευάζοντας την όποια λογοκρισία. Ακόμα αναφέρω τα βιβλία: “Η αλήθεια για τα πυρηνικά”, “Τα γεράκια και οι λύκοι” Υπόθεση Οτσαλάν, Νικηφόρος Μανδηλαράς.
Από το 1996, 24 χρόνια τώρα, με το “Ποιητικό Ημερολόγιό” του καταθέτει στην νεοελληνική Γραμματεία κάθε χρόνο μια ποιητική ανθολογία
Αν μιλήσεις για το δημοσιογραφικό έργο θα χαθείς σε άπειρα έντυπα, άρθρα, συνεργασίες.
Για το εκδοτικό σκεφθείτε ότι μόνο η Ιωλκός έχει εκδώσει χιλιάδες τίτλους βιβλίων, έχει βραβευθεί πολλές φορές και από την Ακαδημία Αθηνών, (το αναφέρω ενδεικτικά σαν μια γνωστή αντικειμενική παραδοχή),
Τα περιοδικά του “Ιωλκός”, “Βαλκάνια” και “Έρευνα” έχουν πάρει τη θέση τους στην ιστορία, όπως και η τετράτομη συλλογή με τα ωραιότερα ελληνικά δημοτικά τραγούδια.
Παρά τον πειρασμό, δεν θα εμπλακώ στην ιεράρχηση του έργου, δηλαδή πιο είναι πιο πολύτιμο από το άλλο. Είναι θέμα των ειδικών. Οφείλω όμως να παρατηρήσω ότι ποιητικά ο Γιάννης Κορίδης εντάσσεται στην ομάδα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, που είναι από τα κυριότερα ποιητικά ρεύματα της χώρας μας. Όμως η συνεισφορά του στις ιδιότητες αυτής της Σχολής είναι ότι η ποίησή του δεν έχει άμεσο πολιτικό στόχο. Βεβαίως, ως ποιητικό υπόβαθρο, τον κυρίαρχο λόγο διατηρεί το νόημα και η σημασία του ποιήματος. Αλλά εδώ, η καταγγελία των συνηθισμένων αξιών που επιβάλλει μια κυρίαρχη τάξη περιέχει ως ενόχους και μας. Ο λαός δεν είναι μόνο συλλογική αγωνιστική συνείδηση, αλλά και ατομικές μορφές με τις αγάπες, τα πάθη, τους πόνους, τις αντιφάσεις μας. Βεβαίως προβάλλεται ο αγώνας του ανθρώπου, αλλά επίσης προβάλλεται η προμηθεϊκή αγωνία – πόνος και η ατομική μας ευθύνη σε αυτό.
Πέρα από τα λάθη του συστήματος υπάρχουν και τα δικά μας λάθη και παραλείψεις. Ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός του Γιάννη Κορίδη δεν κοιτάζει μόνο τις όρθιες ψυχές, αλλά ορθώνει και τις τσακισμένες. Επίσης, τονίζω την σπάνια ικανότητά του σε κάθε ποίημα πάντα ο τελευταίος στίχος να εξαντλεί τα όριά του, συμπυκνώνοντας μιαν απερίγραπτη δύναμη, έτσι όπως μια ψυχή κατορθώνει να πει τα πάντα με μια κραυγή, μια κίνηση, μια λέξη.
Ο Γιάννης Κορίδης, ο οποίος παραμένει ακόμα δημότης της Νέας Ιωνίας, μαζί όλη την οικογένειά του, πέτυχε η εικόνα που έκτισε πολύ γρήγορα, μόλις σε ηλικία 20 χρονών, όλα αυτά τα χρόνια να μην θρυμματισθεί και να μην ραγίσει. Δεν την διέψευσε και αυτό το βεβαιώνω προσωπικά.
Όχι μόνο μεταφέροντας τις γνώμες τρίτων, συναδέλφων δημοσιογράφων ή λογοτεχνών, απ’ όπου, χωρίς εγώ να το ξέρω, όπως σίγουρα κάνει και για πολλούς από σας, άφηνε τον καλό του λόγο με το βάρος της εκτίμησης που έχει στον κλάδο.
Όχι μόνο επειδή συμβαίνει όταν μιλώ για τη Νέα Ιωνία παλιοί δημοσιογράφοι να ρωτάνε «από την Νέα Ιωνία του Κορίδη;», δείγμα της ταύτισης και της προβολής που δίνει στον τόπο μας, όχι επειδή στέκεται δίπλα και βοηθά κι ενισχύει, χωρίς να το επιδεικνύει. Όταν εξέδιδα την Ιωνική, έμαθα ότι μια Ιωνική εξέδιδε κι ο κ. Γιάννης Κορίδης, είκοσι χρόνια νωρίτερα. Είχε κρατήσει τον τίτλο στο όνομά του. Πήγα, τον γνώρισα εκεί για πρώτη φορά και ζήτησα να αγοράσω τον τίτλο όσο – όσο, καθώς η νεότερη Ιωνική είχε ήδη κυκλοφορήσει ένα χρόνο κι ήταν τότε πόρος ζωής για μένα. Γέλασε. «Ξέρω την εφημερίδα σου και δεν θέλω δραχμή» μου είπε «Η μόνη σου υποχρέωση είναι να κρατάς ψηλά το επίπεδο και την ανεξαρτησία της».
Όχι, δεν είναι μόνο αυτά.
Είναι, ακόμα, επειδή είχα την τύχη να πορευτώ συνδικαλιστικά μαζί του, διασχίζοντας τόπους, όπου αποκαλύπτεται το πρόσωπο και δεν αντέχεται καμιά μάσκα. Εκεί, λοιπόν, στην συνδιαλλαγή με την εξουσία, στα γραφεία όπου διανέμεται η δύναμη και τα άλλα συναφή, όπου εξαγοράζεται η δράση, διαπίστωσα ότι ο Γιάννης Κορίδης παρέμεινε όρθιος, ασυμβίβαστος, πιστός στις ιδέες του, πάντα σπουδαίος, όπως αρκετοί από την γενιά του, ακέραιος αγωνιστής για τις ιδέες του, έτσι ακριβώς όπως τον φανταστήκαμε, τότε που μικρότερα παιδιά εμείς μπολιαζόμαστε όνειρα, με τον Ιωνικό Σύνδεσμο, με το δέος της παρέας των Κυβελείων, με τα πνευματικά παιδιά του Νίκου και της Ρίτας Μηλιώρη, με την «Ιωλκό» του που μας πότιζε γνώση, που μας μάζεψε τρυφερά από τις αλάνες, από τον «Μικρό Ήρωα» και τα Κλασσικά εικονογραφημένα και μας πήγε σε λέξεις, σε στίχους, που μας έμαθαν γιατί και πώς αγωνιζόμαστε. Είναι, ακόμα, επειδή, ακολουθώντας τη ζωή του, διαπίστωσα το γιατί δεν μπορεί να συντριβεί ένα 15χρονο παιδί, κατάμονο, ακόμα κι αν υποχρεούται να διασχίσει ένα χώρο νύχτας, επειδή διδάχτηκα πως μπορεί κάποιος να ωφεληθεί και να ωφελήσει τον τόπο του, πως μπορεί κάποιος να στήσει πρότυπα ήσυχα, σεμνά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, και να εμπνεύσει και να διδάξει, επειδή μας αγαπά και τον αγαπάμε.
*Ο Γιάννης Πλαχούρης
Ο Γιάννης Πλαχούρης γεννήθηκε το 1951 στην Αθήνα από πατέρα Ηπειρώτη (Τετράκωμο Άρτας) και μητέρα Μικρασιάτισσα (Αϊβαλί). Το 1958 η οικογένειά του (εσωτερικοί μετανάστες) εγκαταστάθηκε αρχικά στην Καλογρέζα και μετά στη Νέα Ιωνία, όπου τέλειωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σπούδασε στην Σχολή Δημοσιογραφίας και από το 1971 μέχρι σήμερα: Εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορες θέσεις στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο, στο ραδιόφωνο και ήταν εκδότης της τοπικής εφημερίδας Ιωνική. Έχει γράψει ποίηση, παραμύθια, ένα μυθιστόρημα και προσεγγίσεις βιβλίων. Διατέλεσε μέλος στα ΔΣ του Αετοπουλείου Ιδρύματος, της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της ΠΟΕΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Συντακτών) πρόεδρος της ΕΣΠΗΤ (Ένωση Συντακτών Περιοδικού Τύπου) και Γραμματέας του Kέντρου Έρευνας Mικρασιατικού Eλληνισμού του Δήμου Nέας Iωνίας με την ίδρυσή του.
Σημ. ΙΟΝΙΑΝΕΤ.gr: οι φωτογραφίες είναι από το https://atexnos.gr/ και το https://fermouart.gr/