του ΧΑΡΗ ΣΑΠΟΥΝΤΖΑΚΗ
Το 1951 είναι θα έλεγε κανείς μια χρονιά σημαδιακή για τη Ν. Ιωνία και στο χώρο της διοίκησης και στο χώρο της παιδείας και στο χώρο του πολιτισμού. Καθώς με τις κυβερνήσεις του Κέντρου σιγά σιγά μειώνονται τα μέτρα καταπίεσης, ενώ έχει λήξει η εμφύλια σύρραξη, η πολιτεία αρχίζει να αναπνέει. Ξεκινάει μια περίοδος ανασυγκρότησης.
Την Κυριακή, 15 Απριλίου 1951, γίνονται οι πρώτες μεταπολεμικές δημοτικές εκλογές. Νικητής ο Κυριάκος Κιοφτερτζής που επικράτησε, μάλλον άνετα, του αιώνιου αντιπάλου του Γεωργίου Φελέκη, ο οποίος τον είχε νικήσει στις πρώτες εκλογές του 1934!
Μπαίνει μια τάξη στα δημοτικά και αρχίζει να εκδηλώνεται ουσιαστικά, με τα μέτρα της εποχής, βέβαια, και η στήριξη των σχολείων.
Εγκαινιάζονται 2 πρωτοπόρας αρχιτεκτονικής (λιθοδομή και κεραμοσκεπής οροφή) διδακτήρια: στη Σαφράμπολη και στην Καλογρέζα στεγάζοντας 4 σχολεία. Τα εγκαίνια μάλιστα παίρνουν πανηγυρικό χαρακτήρα αφού τα κάνει ο βασιλιάς Παύλος, τον οποίο υποδέχεται ο Δήμαρχος και σύσσωμο το Διοικητικό Συμβούλιο.
Ιδρύεται κι αρχίζει η λειτουργία του το δεύτερο Ιδιωτικό Δημοτικό σχολείο, το «Ιωνικό Λύκειο».
Ιδρύεται, το πρώτο μετά τον πόλεμο, κατεξοχήν πολιτιστικό σωματείο που θα δώσει διεξόδους στις ανησυχίες πολλών νέων της εποχής, με τη βιβλιοθήκη του και τις εκδηλώσεις του, νέων που σχεδόν όλοι ήσαν και μαθητές του Γυμνασίου, “ΙΩΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ”.
Στα μέσα της 10ετίας του 50, όπως όλους τους νέους έτσι και τους νέους της πόλης φλογίζει το Κυπριακό. Γίνονται μνημόσυνα των ηρώων της ΕΟΚΑ, εκφωνούνται πύρινοι λόγοι από μαθητές και στο τέλος αυτοί αφήνουν τα θρανία, κηρύσσουν αποχή, κατεβαίνουν ομαδικά, με τα πόδια, στην Αθήνα να διαδηλώσουν. Συγκρούονται με την αστυνομία στην οδό Πατησίων, που τους φράσσει το δρόμο. Πέφτει ξύλο. Συλλαμβάνονται πολλοί και οδηγούνται συνοδεία ως το τέρμα της Πατησίων -στην Αγία Βαρβάρα- όπου μετά από ακόμη μερικές ξυλιές με τα γκλομπς αφήνονται ελεύθεροι.
Ανάμεσα 1955-60 ξεφυτρώνουν πολλά ταλέντα στις τελευταίες τάξεις. Βγάζουν εφημερίδες.(4)
Την ίδια περίοδο 1955-60 οι μαθητές ανεβάζουν θεατρικά έργα, οργανώνουν με τη βοήθεια καθηγητών και μεγαλύτερων συμμαθητών (του Βασίλη Βασιλειάδη, του Νίκου Ξανθόπουλου, που ήταν κι αυτοί μαθητές του Γυμνασίου) αξιόλογες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, κυρίως στον «Αστέρα», τον κινηματοθέατρο της Ν. Ιωνίας που έχει συνδεθεί με τη νεολαία της (το άλλο σινεμά «ο Κρόνος» ήταν περισσότερο «κυριλέ»). Παράλληλα, όμως, έχουν μεγάλες επιτυχίες στις ανώτατες σχολές, που ανεβάζουν το κύρος του Γυμνασίου σε ζηλευτά επίπεδα.
Θα άξιζε ν’ αναφερθεί η παράσταση «Ηρωίδες της Νάουσας» του καθηγητή Σ. Ρωμέση, που ανέβηκε την παραμονή της 25ης Μαρτίου 1953 στο κινηματοθέατρο «Αστήρ». Την είχε σκηνοθετήσει ο μεγάλος Ζωγράφος-σκηνογράφος μας Βασίλης Βασιλειάδης. Έπαιζαν: ο Νίκος Ξανθόπουλος, η Μ. Εφραίμογλου, η Λ. Μωϋσίδου, ο Α. Βλυσίδης, ο Ηλ. Χαλκιόπουλος, ο Βασίλης Βογιατζόγλου, ο Κ. Σαρδελής, ο πρόωρα χαμένος Γ. Μπότσης, η Ζερμπίνη, η Κοσκινά, η Αγιωργίτου, ο Τενές, ο Ακριθάκης και τόσοι άλλοι. Όλοι μαθητές, τελειόφοιτοι τότε του Γυμνασίου Ν. Ιωνίας. Παράσταση που είχε αφήσει εποχή.
Και τώρα, ας μιλήσουμε για κάποιους «θεσμούς» στη λειτουργία των σχολείων. Θεσμός πρώτος για τις 10ετίες ως το 60, ήταν οι μονοήμερες εκδρομές, με τα πόδια, στις γύρω εξοχές, που τότε υπήρχαν (οι πολυήμερες εκδρομές των Λυκείων γίνονταν και τότε, όπως και τώρα).
Συνήθης τόπος εκδρομών για τα Δημοτικά ήταν το άλσος της Φιλαδέλφειας κι ο Βέϊκος. Το Γυμνάσιο πήγαινε ακόμη μακρύτερα ως την όμορφη τοποθεσία «Μάρμαρα». Στις όχθες του Κηφισού (εκεί κοντά στην τοποθεσία «Χαμόμηλος» όπου γίνονταν και τα «κούλουμα») , με τη γάργαρη πηγή ή ως τα εξοχικά του Ηρακλείου, χωρίς φυσικά να περιφρονείται ο Βέϊκος ή το άλσος Προμπονά, δίπλα στο γήπεδο του Απόλλωνα.
Οι μαθητές πεζοπορούσαν συνταγμένοι, μέσα στην πόλη, ωσότου αμοληθούν στην εξοχή.
Φυσικά, οι μονοήμερες εκδρομές-επισκέψεις περιελάμβαναν και την Ακρόπολη, το Σούνιο, τις Μυκήνες, τους Δελφούς, πολλές φορές με τα φορτηγά…
Πόσα και πόσα ειδύλλια, αλήθεια, δεν είχαν πλεχτεί τότε και πόσοι νεαροί δεν είχαν καπνίσει για πρώτη φορά στις καρότσες των φορτηγών.
Ένας άλλος θεσμός ήταν η οργάνωση ποδοσφαιρικών ομάδων στις τάξεις, που διεξήγαγαν μεταξύ τους άτυπο πρωτάθλημα. Συνήθης τόπος συναντήσεων ήταν το γήπεδο της Α.Ε.Κ. (ξερό, βέβαια, τότε ) όπου με μια αμοιβή στο φύλακα άνοιγαν οι πόρτες. Και υπήρχε πρόνοια και για αθλητικό υλικό, αφού πολλοί από τους μαθητές ήταν και παίκτες στις ποδοσφαιρικές ομάδες της πόλης.
Όμως, περισσότερο ίσως από το ποδόσφαιρο, σε διασχολικό επίπεδο, το Γυμνάσιο Ν. Ιωνίας ξεχώριζε στο βόλεϊ, τόσο στ’ αγόρια όσο και στα κορίτσια.
Το 1955, αν θυμάμαι καλά, μετά από αρκετές νίκες τα αγόρια κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν… το Γυμνάσιο Αναβρύτων, που φοιτούσε ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος. Ο αγώνας ορίστηκε στο γήπεδο του Πανελληνίου. Όταν ήρθε η ώρα να βγουν οι ομάδες στο τερραίν, το θέαμα ήταν γραφικό. Πρώτη κατέβηκε η Ν. Ιωνία, με παράταιρες εμφανίσεις, άλλα παντελονάκια, άλλες φανέλες, ό,τι διέθετε ο καθένας. Ακολούθησαν τα Ανάβρυτα με επικεφαλής το διάδοχο και με φανταχτερές εμφανίσεις! Η σύγκριση, βέβαια ήταν απογοητευτική. Αλλά, ένας αγώνας δεν κρίνεται από τα μπλουζάκια! Τα παιδιά της Ιωνίας πάλεψαν σκληρά και στο τέλος έχασαν μεν αλλά με πολύ μικρή διαφορά!
Έπαιζαν, τότε, στο βόλεϊ ο Βράχας, ο Κώνστας, ο Δαλακίδης (πολύ ψηλά παιδιά), ο Κάτσικας, ο Ροδόπουλος (ο γιος του δασκάλου), ο Ξενάκης, ο Καρυδόπουλος (κοντύτερος αλλά ευέλικτος), ο Αποστόλου (ο ωραίος), ο Λαμβράνος, ο Κάτσικας, ο Σταυριανός και άλλοι πολλοί.
Στο ποδόσφαιρο ξεχώριζαν: ο ταχύς Μάρκογλου, ο Κατσαΐτης, ο Δαλακίδης (μεγάλο ταλέντο, απροσπέλαστο μπακ), ο πολύ πρόωρα χαμένος Ρίτσος (μέγας τεχνίτης), ο βραχύσωμος αλλά νευρώδης επιθετικός Μπαχαράκης, ο στιβαρός Παντελιάς, ο ευέλικτος Λόντος Βογιατζόγλου, ο Θεοδοσίου (λαμπρός παίχτης της Σαφράμπολης), ο Βουτσάς, ο Χαρ. Σαπουντζάκης του Αντ. και τόσοι άλλοι.
Ένας άλλος θεσμός ήταν τα νεανικά πάρτι που οργάνωναν, ιδιαίτερα στη 10ετία του 50, οι δύο τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου, όπου η φοίτηση ήταν μικτή.
Πάρτι με μεράκι οργανωμένα, με εκπλήξεις, με σκηνογραφίες, όλα, βέβαια, ρεφενέ. Πάρτι ρομαντικά, με μουσική από μπλουζ, αργεντίνικα ταγκό, τσα-τσα, κανένα βαλς και φυσικά … ροκ. Μέγας τεχνίτης στη διοργάνωση ο Δάνος Κιρμιζάς.
Βέβαια, οι μετέχοντες κινδύνευαν, κατά τον εκάστοτε Γυμνασιάρχη, και με καμιά …αποβολή, εάν διέρρεε το πράγμα … αλλά έτσι είναι αυτά. Έχουν το ρίσκο τους.
Νιάτα που αντίκριζαν τη ζωή, ύστερα από τις κακουχίες της Κατοχής και του Εμφυλίου.. Έτσι, αν ήταν πρώτα στα πάρτι, ήταν και πρώτα στο Κατηχητικό! Αλλά, κατηχητικό χωρίς στενόμυαλη προσέγγιση. Σπουδαία δουλειά γινόταν τότε από τον αξέχαστο αρχιμανδρίτη στο ναό του Αγίου Γεωργίου, το Γρηγόριο Πουλάκη. Έδινε διεξόδους. Όταν είχε δει ότι όλοι κατέβαιναν τα σκαλιά της οδού Άλυος για να παίξουν… ποδοσφαιράκια και μπιλιάρδο έφτιαξε κι αυτός χώρους και προσκάλεσε τους νέους … Πολλοί οργανώθηκαν τότε σε έναν πυρήνα, που πρωτοστατούσε ο Ντίνος ο Θανόπουλος, το λεγόμενο «Όμιλο Νέων» … Ο ίδιος ο ιερέας δίδασκε, αργότερα, ως θεολόγος στο Γυμνάσιο. Νομίζω ότι ο μικρότερος βαθμός που είχε βάλει ήταν το …18!
Η 10ετία του 60 υπήρξε η χρυσή εποχή των Ιδιωτικών σχολείων. Λειτουργούν στη Ν. Ιωνία: ο «Κάδμος», το «Ιωνικό Λύκειο», το «Λύκειο Καλογρέζας»: «Κακαδιάρη», η σχολή «Δριμηλιώτου-Πετρίδη» στον Περισσό, η σχολή «Αναστασοπούλου» στον Περισσό, που είχε διαδεχθεί τη σχολή «Μαρκοπούλου» και με ένα μικρό διάστημα η Σχολή «Αρσλαμπαλόγλου» στη συνοικία Λαζάρου.
Ήταν πραγματικά μεγάλος ο συναγωνισμός των εντυπώσεων από την ποικιλία των χρωμάτων και των σχεδίων των στολών που φορούσαν τα παιδιά κατά τις παρελάσεις στην Ηρακλείου.
Εκεί, βέβαια που τα Ιδιωτικά σχολεία ιδιαίτερα ξεχώριζαν, ήταν οι γιορτές που οργάνωναν, κυρίως με τη λήξη των μαθημάτων και την 25η Μαρτίου. Εδώ, ο «Κάδμος» είχε γράψει ήδη ιστορία από την εποχή της ιδρύσεώς του (1927), όταν ανέβαζε με τη φροντίδα κι επιμέλεια του ιδρυτή του Αντώνη Σαπουντζάκη καταπληκτικές παραστάσεις, πότε στον «Αστέρα» και πότε στον «Κρόνο». Μετά τον πόλεμο, οι παραστάσεις γίνονταν κυρίως στους χώρους του διδακτηρίου του. Τη σκηνογραφία, πραγματικά έργα τέχνης, είχε πάντα ο αξέχαστος Μαδωνής.
Το «Ιωνικό Λύκειο» επίσης έκανε πρωτότυπες εκδηλώσεις, ενώ από τα δημόσια σχολεία την πρωτοκαθεδρία θα έλεγε κανείς είχε το 2ο Δημοτικό, με διευθυντή το Ροδόπουλο, το 1ο και τα σχολεία της Περιφέρειας (Περισσού και Σαφράμπολης).
Από τη 10ετία του ‘50 ήδη, αλλά με αποκορύφωμα την αρχή της 10ετίας του ‘60, η Ν. Ιωνία γνωρίζει μια μεγάλη, ωστόσο και προσωρινή ακμή στη βιομηχανία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνει πόλος έλξης στην εσωτερική μετανάστευση. Σ’ εκείνους που ο πόλεμος, και κυρίως ο εμφύλιος πόλεμος, οδήγησε να εγκαταλείψουν για ασφάλεια τα χωριά τους και να μαζευτούν στην Αθήνα, τώρα προστίθενται αυτοί που αναζητούν δουλειά, χωρίς προσόντα και διπλώματα και τα δεκάδες μεγάλα και μικρά εργοστάσια της Ν. Ιωνίας είναι μαγνήτης. Ο πληθυσμός αυξάνεται ραγδαία. Ας δούμε τις απογραφές: 1920: 79, 1928: 16.382, 1940: 27.775, 1951: 33.821, 1961: 48.149, 1971: 54.906, 1981: 59.202, 1991: 60.635, 2001: 66.017 κάτοικοι. (Σημ: ο πραγματικός αριθμός των κατοίκων ξεπερνά τις 110.000.) Η ανθρωπογεωγραφία αλλάζει άρδην. Η αμιγής προσφυγούπολη γίνεται απλά εργατούπολη. Η πόλη ξεχειλώνει. Οι πολυκατοικίες με την αντιπαροχή σαρώνουν τις προσφυγικές κατοικίες και τα μικρά σπιτάκια με την αυλή, τον κηπάκο, τα λουλούδια. Τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται και στα σχολειά, που κυριολεκτικά στενάζουν κάτω από το βάρος του μεγάλου αριθμού των μαθητών. Υπάρχουν κενά στην διδασκαλία και στην ύλη των εξετάσεων -κι έχουμε εξετάσεις και μέσα στο σύστημα Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας, εκτός, βέβαια, από τις καθοριστικές των εισαγωγικών στις ανώτερες και ανώτατες σχολές. Και πρέπει να καλυφθούν, γιατί η τάση για μόρφωση, αλλά και απόκτηση πτυχίου, μεγιστοποιείται, καθώς οι γονείς που βγαίνουν από τα πέτρινα χρόνια, ταλαιπωρημένοι και βασανισμένοι, επιζητούν μέσω της ανέλιξης των παιδιών τους, να δικαιωθούν οι ίδιοι.
Αρχίζουν δειλά δειλά να οργανώνονται τα πρώτα φροντιστήρια. Θ’ άξιζε κανείς να αφιερώσει ξεχωριστό άρθρο για τη φροντιστηριακή εκπαίδευση στη Ν. Ιωνία γιατί πραγματικά φροντιστηριάρχες και φροντιστές στη Ν. Ιωνία υπήρξαν, αλλά και είναι, εκπαιδευτικοί με ιδιαίτερες ευαισθησίες, που δεν είδαν στενά εμπορικά τη δουλειά τους. Έδωσαν παλμό και κέρδισαν τη νεολαία. Το τετράγωνο μεταξύ Ηρακλείου – Ελ. Βενιζέλου – Κ. Βάρναλη – Μεσολογγίου ήταν θα έλεγε κανείς το φροντιστηριακό κέντρο της Ν. Ιωνίας. Εκεί λειτούργησαν ο «Πυθαγόρας» των Μπατζόγλου-Καρρά, ο «Κύκλος» των Βλάχου-Μπράτιμου, ο «Κύβος» των Βερίκοκου-Γουναρίδη, ενώ πιο πέρα στην Αναξαγόρα ήταν ο Γεωργιάδης. Στα επόμενα χρόνια, βέβαια, όταν αυτά θα κλείσουν, θα έρθει δυναμικά ο Δακουτρός και ο Τ. Δρούτσας που θα «σαρώσουν». Μορφές μεγάλων φροντιστών, όπως οι παλαιότεροι θυμούνται, ήταν βέβαια, πρώτα από όλα ο φιλόλογος και συγγραφέας Βασίλης Μπατζόγλου, η κορυφή, κι ακόμη οι Τζεβελέκης, Κιντζογλανάκης, Καμακάρης.
Ιδρύονται Σχολές Ξένων Γλωσσών, αλλά και Ωδεία. Ειδικά για τα Ωδεία θα έπρεπε να πούμε ότι υπήρχαν βασικά δύο «παραρτήματα». Το ένα ήταν του «Ελληνικού Ωδείου» και είχε αρχίσει τη λειτουργία του, όχι ιδιαίτερα γνωστή, από τα προπολεμικά χρόνια και το άλλο, το πιο γνωστό στη Ν. Ιωνία, του «Εθνικού Ωδείου» που είχε ιδρυθεί το 1951 από τον Τίμο Σογιούλ, αδελφό του συνθέτη Μιχάλη Σουγιούλ. Στα πρώτα μάλιστα χρόνια του λειτουργούσε στη σχολή Σαπουντζάκη, τις απογευματινές ώρες.
Το 1963 γίνεται Πρωθυπουργός ο Γεώργιος Παπανδρέου. Όταν τον επόμενο χρόνο ξανακερδίζει, με συντριπτική πλειοψηφία, τις εκλογές καταθέτει, κι ως ένα σημείο εφαρμόζει, χάρη και στο μεγάλο Παπανούτσο που είχε δίπλα του, ένα πραγματικά επαναστατικό πρόγραμμα στην Παιδεία που το κατάργησε βάναυσα η Χούντα το 1967. Θεσμοθετείται η «Δωρεάν Παιδεία» που ανακουφίζει τους γονείς, ενώ παράλληλα θα γίνει η πρώτη πραγματική Μεταρρύθμιση, αφού αποφασίζεται να επεκταθεί η υποχρεωτική εκπαίδευση στα 9 χρόνια, να διαιρεθεί το ενιαίο εξατάξιο Γυμνάσιο (είχε πάντα 6 τάξεις κι ας το έλεγαν «οκτατάξιο») σε 2 κύκλους: Το 3/τάξιο Γυμνάσιο και το 3/τάξιο Λύκειο, που είχε δύο κατευθύνσεις: το Γενικό και το Τεχνικό-Επαγγελματικό Λύκειο, να καταργηθούν οι εξετάσεις από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο και να εισαχθεί η δημοτική γλώσσα σε Δημοτικό-Γυμνάσιο.
Στα μέσα της 10/ετίας του 60 θα ανεγερθούν τα διδακτήρια του 8ου Δημοτικού σχολείου Περισσού (τώρα έχει κατεδαφισθεί εξαιτίας των σεισμών του 1999 και στη θέση του έχει ανεγερθεί νέο), των σχολείων της Νεάπολης (11ο, 15ο, 18ο). Λίγο αργότερα, στο ίδιο περίπου στυλ αρχιτεκτονικό (πιο λειτουργικά, λιγότερο ογκώδες, με κεραμοσκεπή βασικά) θα ανεγερθεί το 10ο Δημοτικό της Αλσούπολης, το ωραιότερο ίσως στην εποχή του και γιατί ήταν μέσα στο πράσινο. Θα ακολουθήσουν, μετά από αγώνες των κατοίκων το 16ο της Αλσούπολης και το συγκρότημα δημοτικών σχολείων (και νηπιαγωγείων επί τέλους) εκεί στο λεγόμενο τέρμα των λεωφορείων Ν. Ιωνίας, που στέγασε τα 2ο, 11ο, 17ο Δημοτικά και 2 Νηπιαγωγεία. Εδώ, για πρώτη φορά σε Δημοτικό υπάρχει ειδικός χώρος Γυμναστηρίου. Ακόμη αργότερα, αρχές 10ετίας του 80 πια, ανεγέρθηκε, δίπλα στο Κλειστό Γυμναστήριο, το 2ο Γυμνάσιο Ν. Ιωνίας και το συγκρότημα Γυμνασίων-Λυκείων της Αλσούπολης, πραγματικό Κόσμημα για την εποχή.
Ενώ χρόνια περνούν εκείνο το 1ο Γυμνάσιο Ν. Ιωνίας κοντεύει να στοιχειώσει. Υπουργοί και Δήμαρχοι, έρχονται και παρέρχονται. Υπόσχονται και ξαναϋπόσχονται. Τίποτε. Γίνεται απαλλοτρίωση. Ακολουθεί δικαστική διαμάχη και μόλις το 1968 αρχίζει να λειτουργεί το διδακτήριο, στην οδό Παπαφλέσσα, δίπλα στον ηλεκτρικό σταθμό Πευκακίων.
Μόλις φεύγει από το «Αναξαγόρειο» εγκαθίσταται εκεί το Ιδιωτικό Γυμνάσιο «Κοσμάς ο Αιτωλός» του Γ. Χαλεπλίδη, το οποίο λειτούργησε σχεδόν για μια 10ετία.
Το 1971 η Ν. Ιωνία ορίζεται ως έδρα Επιθεωρητή Δημοτικής Εκπαίδευσης (ΙΓ’ Επιθεώρηση). Πρώτος επιθεωρητής, για λίγους μήνες, με προσωρινή εγκατάσταση στο 1ο Δημοτικό σχολείο είναι ο Γ. Χατζηαντωνίου. Μετά ήρθε ο Β. Ντεμίρης. Το 1974 οι Επιθεωρήσεις έγιναν δύο: η Θ’ που περιλάβαινε Δημοτικά και Νηπιαγωγεία νότια των γραμμών του Ηλεκτρικού τρένου και η Ι’ που περιλάβαινε τα σχολειά βόρεια των γραμμών.
Με την απογραφή του 1981 η Ν. Ιωνία είχε 59.000 κατοίκους. Από τότε έως σήμερα η αύξηση είναι μηδαμινή (+ 7.000 κάτοικοι). Αρχίζει η ουσιαστική μείωση, εξ αιτίας του δημογραφικού προβλήματος, για τις επιπτώσεις του οποίου στην εκπαίδευση θα μιλήσουμε παρακάτω. Τότε, λοιπόν, η στατιστική στην εκπαίδευση είχε ως εξής:
ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Νηπιαγωγεία: 18, Νήπια 600, Νηπιαγωγοί 20
Δημοτικά: 18, Δάσκαλοι 130, Μαθητές 4.000
ΜΕΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Γυμνάσια: 4, Εσπερινά Γυμνάσια: 1
Λύκεια: 4, Εσπερινά Λύκεια:1
Τεχνικό-Επαγγελματικό Λύκειο:1
Σύνολο μαθητών: 4.000, Καθηγητές: 180
ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Τεχνικές σχολές Δήμου: Μαθητές: 500.
Διδάσκοντες: 26
ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Νηπιαγωγεία: 4, Νήπια: 150, Νηπιαγωγοί: 6
Δημοτικά: 4, Μαθητές 500, Δάσκαλοι: 25
Γυμνάσια: 1, Μαθητές: 200, καθηγητές: 15
(Ο αγαπητός αναγνώστης ας κάνει μιαν αντιπαραβολή με τη στατιστική του σήμερα, στο τέλος της μελέτης).