Του ΧΑΡΗ ΣΑΠΟΥΝΤΖΑΚΗ
Το 1985 είναι μια χρονιά σημαδιακή για την εκπαίδευση γενικά. Ψηφίζεται ο Ν. 1566, που παρά τα κενά και τις ελλείψεις του, δίνει μια νέα πνοή και ώθηση στα εκπαιδευτικά πράγματα.
Θα μείνουμε μόνο σ’ ένα στοιχείο, που είχε σημαντική επίπτωση και στην εξέλιξη της εκπαίδευσης στην πόλη μας: τη θεσμοθέτηση του ρόλου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και την ενεργότερη συμμετοχή της στους χώρους της λήψης αποφάσεων. Οι Δήμοι παίρνουν αρμοδιότητες και λίγους στην αρχή, περισσότερους και θεσμοθετημένους, αργότερα, πόρους για λειτουργία των σχολείων.
Οι Δήμαρχοι Γιάννης Δομνάκης, Ηρακλής Γκότσης, Πέτρος Μπουρδούκος και Γιώργος Περτσελίδης ορίζουν αντιδημάρχους παιδείας. Αντιδήμαρχοι Παιδείας ορίστηκαν διαδοχικά οι: Όλγα Κατημερτζή, Χάρης Σαπουντζάκης, Ρεγγίνα Ουσταμπασίδου, Κώστας Μιστριώτης και Νίκος Αγγελής. Θεσπίζονται όργανα, όπως η Δημοτική Επιτροπή Παιδείας, οι Σχολικές Επιτροπές, οι Ενώσεις Γονέων και Κηδεμόνων, που εξακολουθούν τόσα χρόνια μετά να λειτουργούν συνεχώς ανατροφοδοτούμενες.
Ασκούνται πιέσεις, κατατίθενται προτάσεις μελετημένες σε ό,τι αφορά την ανέγερση διδακτηρίων, τη συντήρησή τους, τις επισκευές, την ανάπτυξη διαφόρων προγραμμάτων δημιουργικής απασχόλησης (η Τέχνη στα σχολειά, η έρευνα, οι ξένες γλώσσες, η άθληση) με τη συνεργασία, τη στενή συνεργασία, όλων των φορέων: της δημοτικής αρχής, των εκπαιδευτικών, των μαθητών (μέσα από τα Μαθητικά Συμβούλια), των γονέων.
Σ’ αυτή την περίοδο ανεγείρονται, το ένα ύστερα από το άλλο, Γυμνάσια-Λύκεια: το 4ο Γυμνάσιο – 3ο Λύκειο στου Βεϊκου -κτίριο υψηλών προδιαγραφών- το 5ο Γυμνάσιο και μετά το 2ο Λύκειο στην Ελευθερούπολη, το μεγάλο, λειτουργικό, μοντέρνο κτίριο, που φιλοξενεί τα Γυμνάσια-Λύκεια της Καλογρέζας, στην οδό Εμμ. Παπά, που θεωρείται από τα πιο σύγχρονα σχολεία της Αττικής. Στα πρώτα χρόνια της περιόδου έχει ανεγερθεί το 3ο Δημοτικό σχολείο Ν. Ιωνίας ( στην οδό Ρ. Φεραίου), στη θέση όπου ήταν το «Αναξαγόρειο». Σε πολλά σχολεία προστίθενται αίθουσες και βοηθητικοί χώροι. Και -επί τέλους- ανεγείρονται και 3 νηπιαγωγεία, το ένα στον Περισσό από τα μεγαλύτερα της Αττικής. Αναπαλαιώνεται επίσης με σεβασμό στην ιστορική του παράδοση, το 1ο Δημοτικό σχολείο (το οποίο στην αρχή είχε αποφασισθεί να γκρεμισθεί, μετά τις ζημιές που είχε υποστεί από τον φοβερό σεισμό του 1999), ενώ ανεγείρεται το νέο δημοτικό σχολείο Περισσού μετά την κατεδάφιση του παλιού.
Στην πορεία είναι η ανέγερση τουλάχιστον δύο άλλων σχολείων: του 14ου Δημοτικού, στην οδό Κύμης, του 3ου Γυμνασίου στον Περισσό κι αρκετών νηπιαγωγείων.
Και φυσικά το ζητούμενο να γίνει η διπλοβάρδια μονοβάρδια, έχει σχεδόν κατά 95% επιτευχθεί. Η 10ετία του ‘90 ξεκινάει με ένα γενικό ξεσηκωμό στην Παιδεία, που παίρνει πρωτοφανή έκταση σ’ όλη τη χώρα, έχοντας ως αφορμή τον φόνο του καθηγητή Τεμπονέρα στην Πάτρα. Αρχίζουν μέσα του Δεκέμβρη του 1990 και συνεχίζονται ως τις αρχές του 1991 καταλήψεις σ’ όλα τα Λύκεια και τα Γυμνάσια με αιτήματα την μεγαλύτερη προικοδότηση της Παιδείας, αναθεώρηση των μέτρων διοίκησης και εξετάσεων, τον εκδημοκρατισμό στα σχολεία κλπ. Τα σχολειά της Ν. Ιωνίας μπαίνουν από τα πρώτα στον αγώνα. Το ένα ύστερα σο το άλλο, πρώτα τα Λύκεια και μετά τα Γυμνάσια κλείνουν. Πολλοί μαθητές ξημεροβραδιάζονται σε βάρδιες, μέσα στο κρύο στις αίθουσες των σχολείων απαγορεύοντας την είσοδο. Οι γονείς, κυρίως μέσα από τα συλλογικά τους όργανα τους παραστέκουν. Το ίδιο και οι καθηγητές. Υπάρχουν, βέβαια, κι οι αντίθετες απόψεις. Έξω από τα κάγκελα, σε μόνιμη βάση, συγκεντρώνονται γονείς και δημοτικοί σύμβουλοι προσπαθώντας να έρθουν σε επαφή με τα παιδιά. Οι καταλήψεις θα λήξουν αργότερα, όταν ο τότε υπουργός Παιδείας Βασ. Κοντογιαννόπουλος παραιτείται.
Οι καταλήψεις θα επαναληφθούν και σ’ άλλες περιόδους, άλλοτε δυναμικότερες και καθολικές, άλλοτε ασυντόνιστες και βιαστικές, άλλοτε δικαιολογημένες, άλλοτε όχι. Σηκώνεται θόρυβος για τις καταστροφές που γίνονται από εξωσχολικούς που παρεισφύουν και μετά το τελευταίο κύμα, που οδήγησε στην παραίτηση ενός άλλου υπουργού, του Γερ. Αρσένη για τα μέτρα στη Δευτεροβάθμια, εδώ και 3-4 χρόνια τα πράγματα έχουν ηρεμήσει.
Στα τελευταία χρόνια το μαθητικό δυναμικό της Ν. Ιωνίας παρουσιάζει κάθετη πτώση. Η πτώση άρχισε, όπως ήταν φυσικό, από την Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Τάξεις -τμήματα στην αρχή και μετά ολόκληρα σχολειά καταργούνται. Πρώτα πρώτα καταργήθηκε το 5ο της Ελευθερούπολης και μετά το 17ο στου Λαζάρου και τέλος το 18ο στη Νεάπολη.
Ο αριθμός των μαθητών στα σχολειά του ιστορικού κέντρου μειώνεται δραματικά. Το 1ο Δημοτικό σχολείο από 300 τόσους αθλητές που είχε κάποτε τώρα, μόλις ξεπερνά τους 150 κι αν έλειπαν τα παιδάκια Αλβανικής καταγωγής ο αριθμός αυτός θα ήταν πολύ μικρότερος.
Η παρουσία των οικονομικών μεταναστών -στην πόλη μας έχουμε κυρίως Αλβανούς και Πακιστανούς- δημιουργεί κι άλλα παιδαγωγικά και διδακτικά προβλήματα, γιατί απαιτούνται τάξεις υποδοχής, ενισχυτικές διδασκαλίες κλπ. Σαν αντίβαρο, θα έλεγε κανείς, ιδρύεται και λειτουργεί στην Αλσούπολη σχολείο Διαπολιτιστικής Αγωγής με Ελληνόπουλα, παιδιά μεταναστών ή παλιννοστούντων από χώρες της Δυτικής Ευρώπης, της Αμερικής αλλά και της Ανατολικής Ευρώπης.
Το 1997 αρχίζει τη λειτουργία του στο κτίριο του 4ου Γυμνασίου Βεϊκου το Ι.Ε.Κ. (Ινστιτούτο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης), που εξελίσσεται ταχύτατα στα επόμενα χρόνια, συνεχώς εμπλουτιζόμενο σε ειδικότητες, ενώ ο αριθμός των εκπαιδευτών και των σπουδαστών συνεχώς αυξάνεται. Εντελώς πρόσφατα (2001) εγκαθίσταται στη Ν. Ιωνία, στο ειδικά αναπαλαιωμένο κτίριο «Ανατόλια», ο Ο.Ε.Ε.Κ. (Οργανισμός Επαγγελματικής Εκπαίδευσης – Κατάρτισης), που εποπτεύει όλα τα Ι.Ε.Κ. της Ελλάδος.
