Το θέατρο Νέας Ιωνίας είναι η υπερηφάνεια της ζωής μου. Δεν είναι λίγο να δώσεις στον τόπο σου το πρώτο λαϊκό, περιφερειακό θέατρό του. Και μιλάμε για μια εποχή που όλα τότε συνέβαιναν μέσα στην Αθήνα και για την Αθήνα. Πνευματική και καλλιτεχνική ζωή σκιώδης, πολιτικός φανατισμός και η σκιά της χωροφυλακής παντού. Λογοκρισία. Ένα επαγγελματικό θέατρο σε μια συνοικία ήταν μια πρόκληση.
Πήγα και βρήκα τον τότε Δήμαρχο κ. Δομνάκη και του είπα την ιδέα μου. Ενθουσιάστηκε. Με έστειλε να δω κάποιες αχρησιμοποίητες αίθουσες στις τεχνικές σχολές του Δήμου.
Δεν είχα κλειδιά Κοίταξα από τα παράθυρα. Ήταν κατάλληλος ο χώρος αν γκρεμίζαμε τους ενδιάμεσους τοίχους. Και άρχισε η Οδύσσεια. Εμείς οι ηθοποιοί, με δυο εργάτες της Δημαρχίας γκρεμίσαμε, κουβαλήσαμε μπάζα, χτίσαμε, βάψαμε, φτιάξαμε σκηνικά. Οχτώ μήνες. Μα όταν δόθηκε η πρεμιέρα, ο θρίαμβος που ακολούθησε ήταν η δικαίωση. Όρθιο το κοινό μας αποθέωσε. Σε μια βδομάδα, όταν δόθηκε η επίσημη πρεμιέρα, όλη η πνευματική Αθήνα ήταν παρούσα. Το θέατρο Νέας Ιωνίας έγινε ένα σύμβολο. Ταξίδευαν άνθρωποι απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας για να δουν τις παραστάσεις μας, να επικοινωνήσουν με το «άλλο» θέατρο.
Τους υποδεχόταν στο φουαγιέ έκθεση με φωτογραφίες και ντοκουμέντα από τη ζωή του συγγραφέα, ένα πρόγραμμα- βιβλίο που μοιραζόταν δωρεάν (περιείχε όλο το έργο, στοιχεία για το έργο και τον βίο του συγγραφέα) και μετά την παράσταση μια συζήτηση με το κοινό που κάποτε κρατούσε και ώρες.
Θυμάμαι πως τα 300 άτομα που χωρούσε η αίθουσα έμειναν στη θέση τους μέχρι το τέλος. Η τελευταία παράσταση του θεάτρου Νέας Ιωνίας δόθηκε στις 26 Απριλίου 1967. Την άλλη μέρα έγινε η δικτατορία συνταγματαρχών. Το όραμά μας έσβησε. Κράτησε μόνο ένα χρόνο και ένα μήνα, Μάρτιος 1966 – Απρίλιος 1967.
Πέρασαν τα χρόνια, με κάλεσαν να παραστώ σε μια τιμητική βραδιά για τον Σημηριώτη στον χώρο που κάποτε τον είχα χτίσει με τα χέρια μου. Έψαξα να βρω στο τεράστιο φουαγιέ μια φωτογραφία, μια αφίσα, μια υπόμνηση ότι εδώ κάποτε έζησε και έδρασε ένα όνειρο με πανελλήνια απήχηση. Τίποτα. Σιωπή.
Είχαν σβήσει το παρελθόν.
Όταν έπεσε η δικτατορία ζήτησα να συναντηθώ με την επιτροπή του δήμου για τα καλλιτεχνικά, φέρνοντας μαζί μου έναν ολόκληρο φάκελο με ιδέες και προτάσεις. Κέντρο, φυσικά, όλων αυτών το νέο θέατρο Νέας Ιωνίας.
Βρήκα κάτι κουρασμένους, μάλλον άκεφους ανθρώπους και ιδιαιτέρως το ηλίθιο μένος κάποιου αριστεριστή που τα γκρέμισε όλα με τη φράση: «Δε θα φέρουμε το σάπιο αστικό θέατρο της Αθήνας στη Νέα Ιωνία!»
Το αποτέλεσμα το ξέρετε: ένα θέατρο που βουλιάζει μέσα στη μετριότητα και τη σιωπή!
