(Ν. ΚΑΚΑΔΙΑΡΗΣ)
Θεραπεύω την Τέχνη χωρίς Υποχωρήσεις & Συμβιβασμούς
Επειδή η Τέχνη είναι ελεύθερη δημιουργία!
Θυμάμαι όταν στον εμφύλιο ο πατέρας μας μας έβγαλε βόλτα στο ποτάμι κι ένας μεθυσμένος μαυροσκούφης μας έβαλε στο τανκς εμένα 4 χρόνων τότε, τον πατέρα μου και τον μεγάλο μου αδελφό για να μας εκτελέσει κι εγώ ζητούσα επίμονα μολύβι να ζωγραφίσω. Από κει αρχίζει η σχέση μου με την ζωγραφική. Ευτυχώς μας γλύτωσε ένας τότε πρόεδρος.
– Δεν ξέρει κανείς γιατί ζωγραφίζει. Γιατί κάνεις έρωτα; Είναι μέρος της Ζωής!
ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΑΔΙΑΡΗΣ
Η μορφοποίηση των ιδεών και η ζωγραφική τους μεταστοιχείωση
… Η τελευταία εργασία του Κακαδιάρη είναι μια χαρμόσυνη συγκομιδή από ακουαρέλες που αφηγείται τη δυναμική απόπειρα απόδρασης του καλλιτέχνη από τον εφιαλτικό κόσμο της οδύνης προς το χαρμόσυνο κόσμο της ζωής, καθώς αυτός αποθεώνεται μέσα στο θρίαμβο του Ελληνικού φωτός. Είναι ένας ύμνος, που ξεχειλίζει μέσα από την ώσμωση των χρωμάτων και την άκρως ευαίσθητη και εύθραυστη λαμπρότητα των αισθημάτων του. Ένας υγρός νόστος για τη χαρά της ζωής ξεπηδάει από το «καθαρτήριο» των προηγούμενων εικαστικών του αναζητήσεων με αιφνίδιες εκρήξεις, που ζωοδοτούν απλά, καθημερινά θέματα, αναίροντάς τα σε αιώνια σύμβολα του ανθρώπου. Ένα καρότσι, μια γλάστρα, μια μηλιά, μια πόρτα, ένα παράθυρο γίνονται ιδέες ή θέματα, που αναπτύσσονται μέσα σε μια αμφίβολη και μεταβλητή πλαστικότητα, σαν να τα’ αγγίξει ο καλλιτέχνης με τα όνειρά του, οδηγώντας το θεατή σ’ έναν κόσμο ευάλωτο , ρέοντα κάτω από στίλβουσες επιφάνειες και τους ρυθμούς λειτουργίας τους.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Βάσου Βογιατζόγλου «Εκ του Συστάδην»
