Παγωτό καϊμάκι στην Πατριάρχου, “Κομπαρσίτα”, Ποδονίφτης, περιβαλλοντικός πόλεμος και εκλογικά διακυβεύματα…
Μεγάλωσα στη Ν. Φιλαδέλφεια την δεκαετία του 1960 και δεν θα ξεχάσω ποτέ την όμορφη γειτονιά μου με τους θερινούς κινηματογράφους της, το καϊμάκι της Πλατείας Πατριάρχου, το Άλσος και τους κήπους των προσφυγικών, πανέμορφων σπιτιών.
Αυτό όμως που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου, και σε αυτήν την εικόνα προστρέχω με γλυκιά νοσταλγία είναι το ποτάμι με τα πυκνά δέντρα και τα πουλιά στο γεφυράκι της Νέας Χαλκηδόνας. Εκεί όπου η ήδη πολύβουη Πατησίων εξαφανιζόταν ως δια μαγείας για να δώσει τη θέση της στην αρχή του ονείρου που ήταν το κοσμικό κέντρο “Κομπαρσίτα” στην όχθη του ποταμιού. Ο ήχος του ταγκό ακόμα ηχεί στα αυτιά μου μεγαλώνοντας τη θλίψη μου για τη μοίρα του Ποδονίφτη και του φυσικού τοπίου της κάποτε πανέμορφης Αττικής.
Έκτοτε, και παρά το Ν. 1650/86, που ορίζει το περιβάλλον ως “το σύνολο των φυσικών και ανθρωπογενών παραγόντων και στοιχείων που βρίσκονται σε αλληλεπίδραση και επηρεάζουν την οικολογική ισορροπία, την ποιότητα ζωής, την υγεία των κατοίκων, την ιστορική και πολιτιστική παράδοση και τις αισθητικές αξίες’’ (Α.2, πργ. Α), όλες οι κυβερνήσεις αυτής της γωνιάς της γης έχουν καταστρέψει συστηματικά αυτό που ο εν λόγω νόμος τόσο ωραία περιγράφει.
Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και παρά τις περιβαλλοντικές προγραμματικές θέσεις της, επιτελείται η πλήρης παράδοση φυσικού περιβάλλοντος με ιδιαίτερο κάλος στα ληστρικά συμφέροντα μιας αδηφάγου «επιχειρηματικότητας» που αφήνει τεράστια κέρδη σε ντόπιες και πολυεθνικές επιχειρήσεις και μηδενικό στους κατοίκους της χώρας.
Η τσιμεντοποίηση των ελάχιστων εναπομεινάντων ελεύθερων χώρων, όπως το Ελληνικό, η ερημοποίηση της χώρας μας με τις εξορύξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, Ήπειρο, Αιγαίο, Κρητικό και Ιόνιο Πέλαγος και η εξαφάνιση του ενός μετά το άλλο, των ποταμιών, που υπάρχουν ακόμα σε πείσμα της τάχα μου ανάπτυξης, επισφραγίζουν τη δεύτερη μεγάλη συνθηκολόγηση της «Πρώτης Φοράς Αριστεράς», μετά το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ.
Η κ. Δούρου, σε αγαστή συνεργασία με τον κ. Σπίρτζη, με πρόσχημα την αντιπλημμυρική προστασία και τις “επενδύσεις” τσιμεντώνει τα ρέματα Σούρες και Αγίας Αικατερίνης στη Μάνδρα, Μεγάλο Ρέμα στη Ραφήνα, Πικροδάφνη σε Ηλιούπολη, Άγιο Δημήτριο και Παλαιό Φάληρο και Ιλισός. Τέλος εγκιβωτίζουν τον Ποδονίφτη, το ποτάμι που κατεβαίνει απ’ την Πεντέλη και καταλήγει στον Κηφισό διασχίζοντας και τις προσφυγικές γειτονιές της Νέας Ιωνίας, της Νέας Φιλαδέλφειας και της Νέας Χαλκηδόνας.
Όμως ο Ποδονίφτης με πείσμα κρατάει μέσα του αλώβητα σε ορισμένα τμήματά του το φυσικό του χαρακτήρα. Το κίνημα υπερ της αποκάλυψης και επαναφοράς του Ποδονίφτη και η συλλογικότητα που το εκφράζει και οργανώνει παλεύουν για μία άλλη ανθρώπινη και παραγωγική εναλλακτική στη βαρβαρότητα, αυτήν της αειφορίας και της βιωσιμότητας προς όφελος της κοινωνίας και του περιβάλλοντος.
Παραθέτω τη ριζοσπαστική εναλλακτική λογική, ταυτοχρόνως οραματική αλλά και απολύτως ρεαλιστική, του εγχειρήματος: «έστω και η τμηματική επανάκαμψη του ρέματος στη πόλη μας, θα συνιστά μια εισβολή μέσα στον αστικό ιστό της και μια παράθεση οπτικών ερεθισμάτων, εικόνων, μυρουδιών και ήχων μοναδικής ομορφιάς, διαρκώς μεταβαλλόμενων και εξελισσόμενων. Η κοινωνία θα αγκαλιάσει τον αποκαλυπτόμενο Ποδονίφτη γιατί είναι πρωτίστως αισθητηριακή η προσέγγιση του ρέματος από τον πολίτη. Ο χώρος του, γρήγορα θα νοηθεί ως τόπος χωρικής και χρονικής παύσης των αστικών ρυθμών και θα συμβάλλει στην ενδυνάμωση και των αισθήσεων και της ψυχοσύνθεσης των χρηστών του» (από δημοσίευση στο Ποδονίφτης, Ρε(ύ)μα κριτικής των καιρών και της δράσης).
Κάποιος/α θα μπορούσε να ρωτήσει τι σχέση έχει ο Ποδονίφτης με το ΜέΡΑ25. Έχει άμεση σχέση και για πολλούς λόγους, όμως θα αναφερθώ στους δυο πιο σημαντικούς:
Το ΜέΡΑ25 έχει το πληρέστερο πρόγραμμα για το περιβάλλον, κατά των εξορύξεων πετρελαίου και φυσικού αερίου που θα μεταβάλουν την Ελλάδα σε μια έρημη, δυσώδη γη, όπως το μεγαλύτερο μέρος του Τέξας και κατά των φαραωνικών έργων (εκτροπές ποταμών, κατασκευή φραγμάτων, Ελληνικό).
Αποδεικνύει ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος για την «ανάπτυξη» εμπλέκει τη χώρα μας σε επικίνδυνα γεωπολιτικά παιχνίδια, όπως αυτό με τη συμφωνία εξορύξεων με το Ισραήλ και Κύπρο προσφέροντας ως αντίβαρο κακά αμειβόμενη και ευκαιριακή απασχόληση για τους ντόπιους εργαζόμενους. Αντ’ αυτού προτείνει το πρόγραμμα Πράσινης Μετάβασης στη ενέργεια, μεταφορές, βιομηχανία/βιοτεχνία, τουρισμό κλπ με την επέκταση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας με ισορροπία οικονομίας κλίμακας και περιβαλλοντικής προστασίας στη γεωμορφολογία, τα φυσικά οικοσυστήματα, και το φυσικό της κάλλος.
Κατά δεύτερον, βλέπει την τοπική αυτοδιοίκηση ως τον κατ’ εξοχήν χώρο όπου οι αμεσο-δημοκρατικές διαδικασίες είναι εφικτές ωθώντας τον πολίτη να παλέψει για την ποιότητα της ζωής του. Η Τ.Α. υπάρχει για την προστασία του περιβάλλοντος, η κοινωνική αλληλεγγύη, η εξασφάλιση χώρων αναψυχής, αθλητισμού και πολιτισμού καθορίζουν την ποιότητα ζωής των ανθρώπων.
Η διάσωση του Ποδονίφτη είναι προτεραιότητα που τίθεται εκ των πραγμάτων από το πρόγραμμα του ΜέΡΑ για το περιβάλλον. Η ομορφιά του φυσικού τοπίου και η αρμονία του ανθρώπου με αυτό είναι πλέον επαναστατικό αίτημα και απαιτεί πολιτική συστράτευση στο νέον αυτό φορέα που θα δουλέψει για να αποκτήσουν τα κινήματα προστασίας του περιβάλλοντος φωνή στη Βουλή. Για να ξαναακουστούν τραγούδια στις όχθες του Ποδονίφτη!
ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΥ ΑΣΠΑΣΙΑ (ΣΙΣΣΥ)
Πανεπιστημιακός ΕΚΠΑ
Υποψήφια Β1 Αθήνας (Βόρειος Τομέας) του ΜέΡΑ25
